Dadah sebagai musuh no. 1 (Ye ke....?)

Menonton Al-Kuliyyah petang Jumaat pada (18/11/11) seorang penonton bertanya kepada ustazah jemputan mengenai cara-cara untuk mengelakkan gejala penagihan dadah yang sedang menular dalam negara ini. Ustaz pengacara mengulas soalan tersebut dengan mengatakannya lebih kurang dadah ialah musuh pertama negara dengan pusat serentinya, penagih tegarnya dan lain-lain. Jadi, apakah sebenarnya cara untuk menyelesaikan permasalahan sebegini sedangkan pahat perundangan di Malaysia begitu tegas sekali?

Dalam undang-undang negara, seksyen 39(b), Akta Dadah Berbahaya menetapkan hukuman gantung sehingga mati kepada pesalah pengedar dadah pada kadar berat dadah tertentu. Hal ini bermaksud, jenayah dadah merupakan jenayah yang cukup berat di sisi undang-undang negara kita sampaikan boleh membawa kepada hukuman mati. Tetapi, paparan berita menceritakan sebaliknya. Keldai dadah berlumba-lumba untuk masuk ke Malaysia melalui cara bukan calang-calang, naik kapal terbang pula!

Macam-macam cara mereka laksanakan untuk melepasi kawalan kastam negara daripada masuk dalam tempat rahsia dalam beg, simpan dalam alat sulit, sorok dalam tempat-tempat yang boleh disorok dan lain-lain. Kalau di luar negara, ada yang sanggup jadikannya dalam plastik berbutir-butir kemudian ditelan masuk dalam perut. Itu yang berlaku apabila butiran itu pecah dalam perut, si mangsa mati kerana keracunan dadah. Kalau dalam cerita James Bond yang di tayangkan dalam TV2 tempoh hari, heroin 'dicairkan' dalam petrol (cara yang efektif tetapi mahal).

Namun, dengan pelbagai cara jugalah dadah ini diseludup masuk ke dalam negara dan begitu ramai 'keldai' yang sanggup mengambil risiko untuk mengedarnya. Mengapakah keadaan sebegini berlaku? Adakah mereka tidak sayang nyawa? Atau sebenarnya dalam sembilan, hanya seorang yang tertangkap sebab mungkin salah langkah? Sangat menghairankan andai hukuman seserius itu diterjemahkan dengan hampir setiap hari kastam atau polis berjaya menahan suspek pengedar dadah. Adakah semudah itu undang-undang kita diperlekehkan?

Nampaknya, nyawa pun boleh dijadikan galang-ganti kerana hendakkan wang. Jualan dadah yang sangat-sangat lumayan menjadikannya satu komoditi dagangan di pasaran gelap. Sindiket pengedaran bergerak dengan begitu cekap menyebabkan usaha membanterasnya sering menemui jalan buntu. Bukan senang hendak tangkap seorang pengedar dadah dan selepas ditangkap, bukan semudah yang disangka juga untuk menyabitkannya dengan kesalahan 'mengedar dadah.' Tak kena gaya, pertuduhan boleh direndahkan gravitinya kepada 'menjual dadah' atau 'memiliki dadah' atau lebih rendah lagi 'menagih dadah.' Yang ketagih ini, bagi sesetengah pihak tiadalah dinamakan 'jenayah' melainkan 'penyakit.' Ambiguiti sebeginilah yang menyebabkan seolah-olah usaha membanteras jenayah dadah lebih sukar daripada mencari pembunuh upahan kerana sudah kena tahan dengan dadah pun, masih belum boleh dikatakan sebagai pengedar dadah!

Kita tinggalkan perkara-perkara teknikal dalam bidang perundangan ini diselesaikan dan dijawab oleh yang pakar.

Tetapi, bukanlah perlu kepada pakar untuk menerangkan situasi ancaman dadah di negara kita. Hari-hari pun kita membaca mengenai pesalah ditangkap dengan dadah seolah-olah perkara sedemikian telah menjadi biasa. Artis bergelumang dengan dadah pun bukanlah sesuatu yang baru; akan terkeluarlah jawapan, kami pun manusia biasa juga, selalu melakukan kesilapan. Memang benar, bagi yang tak menghisap dadah sukar hendak memahami 'apa masalahnya sampai kena hisap dadah?' Tetapi bagi yang mengedar dadah, orang biasa pun boleh faham kenapa nak edar dadah. Semuanya kerana fulus, wang ringgit, nukud. Money isn't everything but everything need money - ungkapan yang biasa dipersembahkan bagi menunjukkan betapa pentingnya unsur wang.

Apabila wang menjadi subjek yang hendak dijadikan ganti kepada nyawa, sudah semestinya momokan materialisme sudah semakin jelas bagi masyarakat kita dan sanggup melakukan apa sahaja demi wang. Lanjutan kepada materialisme ialah pascamaterialisme, iaitu sanggup melakukan apa sahaja demi kepuasan peribadi. Oleh yang demikian, haruslah mereka yang berkepentingan (stakeholders) duduk berbincang sambil membincangkan hala tuju dalam mencegah pengedaran dadah Hal ini dikatakan demikian kerana berdasarkan keadaan semasa, tiada sebab 'keldai' dadah ini perlu takut dengan momokan 'gantung sampai mati' sebab ternyata, momokan ini seumpama cerita hantu yang kerap dijadikan plot cerita di wayang; sama ada cerita hantu seram atau hantu komedi. Kalau jalan ceritanya macam Jangan Pandang Belakang, nescaya seram sejuk mangsanya tetapi kalau jalan ceritanya macam Jangan Pandang Belakang Congkak, nescaya mangsanya ketawa gembira.

Malang sekali, bukan semua cerita seram itu betul-betul seram!