Rokok seludup vs Rokok berdaftar

Catatan pasca suntingan: Ada kemungkinan yang sangat besar pendedahan dan tumpuan terhadap rokok seludup oleh pihak media tempatan turut disebabkan kehilangan hasil kutipan cukai oleh kerajaan terhadap industri rokok kerana penurunan jualan rokok berdaftar akibat kewujudan rokok seludup yang lebih mahal.

Sekali lagi, hal ini menguatkan lagi andaian penulis, bahawa laporan yang digembar-gemburkan oleh media sebenarnya ialah satu ‘rayuan’ tersirat agar perokok kembali membeli rokok berdaftar (baca: yang dikenakan cukai oleh kerajaan) dan bukannya usaha kerajaan yang mempedulikan kesihatan rakyatnya.

Seandainya benar kerajaan ikhlas untuk menyelesaikan masalah kesihatan rakyat, rokok seharusnya diharamkan serta-merta tanpa mengira sama ada rokok itu berdaftar (maka tiadalah cukai hasil rokok) ataupun tidak!

Ketaktentuan ekonomi…..

 

 

 

 

Rokok haram, pak guard haram dan mungkin, gula haram???

Jenayah Pak Gad: Rosak susu sebelanga

Mukadimmah GST dan peningkatan harga gula

 

Salah siapa dah tak penting

 

Jarang sangat penulis ke Cameron Highland dan acap kali ke sana, penulis tidak menghabiskan masa yang lama di sana. Paling lama pun rasanya sekitar tiga jam. Setiap kali ke sana, memang terasa hawanya lebih dingin berbanding apabila berada nun di bawah sana. Bagaimanapun, bagi mereka yang sering ke sana dalam satu jangka masa yang lama, atau mereka yang memang telah tinggal di sana, mereka akan merasai perbezaan yang nyata antara suhu sebelum dan selepas jangka masa tersebut. Cameron Highland dikatakan sudah semakin hilang identitinya sebagai kawasan yang mempunyai suhu ala-negara-negara di Eropah.

Kejadian banjir lumpur akibat pelepasan air di empangan Sultan Abu Bakar di kawasan Lembah Bertam menimbulkan pelbagai persoalan dan sehingga kini pun, pihak yang terbabit daripada mangsa banjir sehinggalah yang membuka pintu untuk pelepasan air di empangan saling menafikan merekalah sebenarnya penyumbang utama kepada kejadian yang buruk kelmarin. Apa yang jelas ialah setiap pihak yang terbabit ialah penyumbang besar kepada kejadian 'tsunami' di Cameron Highland. Kalau sekarang menuding jari kepada sesiapa pun, masing-masing akan mempunyai hujah untuk mempertahankan diri.

Misalnya, pihak TNB yang melepaskan air daripada empangan akan mendakwa bahawa segala yang dilakukan adalah menurut prosedur operasi standard (SOP) yang telah ditetapkan. Mereka mendakwa bahawa eksesais penyuraian atau pengosongan oleh penduduk. Malah, mereka turut mendakwa telah memberitahu pihak polis, pihak berkuasa tempatan dan ketua kampung tentang eksesais penyuraian penduduk. Siren amaran telah pun dibunyikan memberitahu agar penyuraian dilakukan. Lain pula di pihak penduduk. Ada yang mengatakan yang tiada siren amaran yang kedengaran. Malah, mereka turut mengkritik apa ke jadahnya untuk melaksanakan penyuraian pada waktu tengah malam sedangkan orang ramai sedang tidur?

Penulis sebagai ‘suku-environmentalis’ pula mempersoalkan, mengapakah dibenarkan penempatan di sebuah lembah yang mana kawasan tingginya mempunyai empangan? Sekiranya dibenarkan, maka siapa yang membenarkannya? Kalau tidak dibenarkan, maka kenapa tiada penguatkuasaan untuk melarang penempatan? Sampaikan sekolah pun di bina di kawasan tersebut, maka bayangkan seandainya banjir lumpur itu berlaku ketika murid-murid sekolah sedang belajar? Bukankah risikonya lebih besar?

Sekali lagi, persoalan tentang sejauh mana pentadbiran dan pengurusan oleh pihak berwajib yang sepatutnya menjadi perkara yang perlu dikedepankan dalam membincangkan permasalahan ini. Hal ini dikatakan demikian kerana kewujudan petempatan di kawasan yang berisiko tinggi menunjukkan keakuran pihak berkuasa terhadap penduduk-penduduk yang bertempat di situ. Maka, sekiranya berlaku sebarang bencana dan kesulitan sehingga menyebabkan kecederaan dan kematian, maka tidak siapa yang akan dapat dipertanggungjawabkan kerana masing-masing pun lepas tangan sahaja.

Ingat lagi satu lagi bencana satu lagi Highland (runtuhan kondominium Highland Tower). Sehingga kini pun tiada siapa yang dapat dipertanggungjawabkan walaupun segala prosedur standard telah dipatuhi. Bayangkanlah sekiranya segala-galanya telah dituruti, si pesalahnya masih belum mampu untuk dipertanggungjawabkan kerana wujudnya klausa 'imuniti' daripada sebarang tindakan. Apatah lagi dalam keadaan yang tiada siapa yang boleh dipertanggungjawabkan, lebihlah lagi tidak akan ada orang yang akan dipertanggungjawabkan! Akhirnya, kewujudan pihak berkuasa pun sekadar keperluan wujud dan bukannya mempunyai fungsi yang tepat untuk memastikan keselamatan rakyat yang bernaung di bawahnya. Mana lah tak sakit jantung seseorang itu kalau bukak sahaja mata, tau-tau dah berlayar di atas katil?

Akhirnya, tiada siapa yang boleh dipersalahkan. Akan datang, kemungkinan kejadian ini akan berlaku lagi dan kita akan dapati segala SOP telah pun dipenuhi. Maka orang ini akan kata,

‘aku dah bagi tau, kau tak nak dengar,’

sementara satu pihak lagi mungkin akan kata,

‘kau bagi tau pun bukannya aku boleh dengar, lagilah kau bagi tahu hanya beberapa ketika sebelum kau buat itu.’

Dalam keadaan tiada siapa yang boleh dipertanggungjawabkan, buat apa kita hendak cari siapa yang salah?

‘Saf’ kepimpinan UMNO: Transformasi hapakabenda?

 

Pemilihan UMNO 2013-2016 telah melabuhkan tirainya awal Ahad lalu dan keputusan jawatan ketiga terpenting selepas Presiden dan Timbalan Presiden UMNO telah pun diketahui. Sebelum ini, kerusi Ketua Wanita, Ketua Pemuda dan Ketua Puteri telah pun dipertandingkan dan melainkan jawatan Ketua Puteri yang memerlukan ketua yang baharu, Ketua Wanita dan Ketua Pemuda mengekalkan orang yang sama bagi tempoh tiga tahun lagi. Dan hari ini, senarai saf kepimpinan UMNO telah pun lengkap terutamanya jawatan-jawatan tertinggi parti keramat Melayu itu.

Memperlihatkan senarai yang sedia ada, hanya satu kerusi sahaja yang sebenarnya beralih arah kepada orang lain iaitu Ketua Puteri iaitu kepada Mas Ermieyati, Ahli Parlimen Masjid Tanah. Itu pun disebabkan penjawatan tersebut mempunyai had umur tertentu yang perlu dipenuhi oleh sesiapa yang berkeinginan untuk menjawatnya. Kalau tidak, mahu gamaknya kesemua pemimpin atasan dalam tempoh terdahulu dikekalkan sebijik-sebijik; meskipun UMNO berproklamasi bahawa mereka telah melaksanakan satu transformasi politik yang cukup besar dalam pemilihan kali ini dan akan datang.

Hakikatnya, apabila orang melihat kepada senarai kepimpinan UMNO, mereka sebenarnya kurang memberatkan jawatan lain seperti Ahli Majlis Tertinggi, Pemeriksa Kira-kira dan seumpananya. Mereka akan melihat kepada tiga hierarki tertinggi dalam UMNO kerana ketiga-tiga jawatan inilah yang sebenarnya mempunyai kesan besar dalam politik dan kepimpinan di peringkat eksekutif. Presiden parti biasanya ialah PM, sementara Timbalan Presiden ialah TPM, dan tiga Naib Presiden biasanya akan memegang portfolio berprofil tinggi. Walaupun terma 'profil tinggi' itu bersifat relatif (satu ketika dahulu Kementerian Luar Bandar dan Wilayah bukanlah kementerian berprofil tinggi) namun, pendek katanya, kedudukan Naib Presiden sangat penting apabila berlaku sebarang kejadian besar pada Presiden dan Timbalan Presiden (baca: kematian, letak jawatan dan penggulingan kuasa).

Hal ini diperkuatkan lagi dengan fakta bahawa dalam kebanyakkan pemilihan, dua jawatan tertinggi UMNO akan diseru supaya tidak diadakan pertandingan; lebih-lebih lagi jawatan Presiden. Maka tumpuan terbesar dalam pemilihan UMNO ialah jawatan Naib Presiden. Jawatan Naib Presiden merupakan jawatan terkanan bagi parti selepas Presiden dan Timbalan Presiden, maka bolehlah dikatakan sebagai sesiapa yang mendudukinya berpeluang untuk mendaki ke puncak hierarki kepimpinan parti sebagai orang nombor dua, atau kalau kena nasib, gaya dan masanya, menjadi orang nombor satu parti!

Kita tidak mahulah membandingkan peristiwa-peristiwa yang barangkali telah berumur tiga puluh atau empat puluh tahun yang lepas apabila ada di kalangan PM Malaysia tidak menduduki jawatan Naib Presiden UMNO pun. Namun yang jelasnya, PM daripada Dr Mahathir dan ke atas kesemuanya pernah menjawat jawatan Naib Presiden. Memang benar untuk UMNO era moden ini, Naib Presiden tidak semestinya akan menikmati jawatan yang lebih tinggi dalam UMNO, akan tetapi ketiga-tiga PM daripada Dr Mahathir, Pak Lah dan terkini PM Najib kesemuanya pernah menjawat jawatan Naib Presiden.

Kembali kepada keadaan sekarang, pengekalan ketiga-tiga penyandang Naib Presiden sebenarnya memperlihatkan ahli akar umbi masih belum bersedia untuk melakukan sebarang transormasi yang menjadikannya parti lebih dinamik dalam kepimpinan tertinggi. Ditambah pula dengan keadaan bahawa Presiden dan Timbalan Presiden yang sama memegang tampuk kepimpinan dan ketua sayap yang sama yang menerajui kepimpinan Wanita dan Pemuda, apa yang boleh ditafsirkan ialah bahawa gaya yang sama jualah yang akan dibawa oleh orang-orang atasan UMNO. Tiada pembaharuan langsung! Saf kepimpinan inilah sebenarnya yang diamanahkan untuk menerajui parti untuk PRU ke-14 iaitu saf yang sangat hampir sama dengan PRU ke-13! (yeap, sekarang pun sudah bercakap pasal benda akan berlaku sedangkan baru sahaja lima bulan yang lepas kita ber-PRU!)

Adakah ahli akar umbi sebenarnya sudah berpuas hati dengan keputusan yang diperolehi oleh UMNO pada PRU ke-13? Adakah orang-orang yang digelar sebagai 'pucuk pimpinan' yang menentukan calon-calon UMNO yang bertanding pada PRU lepas sudah menjalankan tanggungjawab yang cemerlang pada pilihan raya yang lalu? Hal inilah yang sepatutnya dijawab oleh pemilih-pemilih pucuk pimpinan UMNO yang telah melaksanakan tanggungjawab mereka pada Sabtu lepas. Mereka telah diberi peluang untuk menentukan saf kepimpinan UMNO. Merekalah sebenarnya yang bertanggungjawab dalam memilih pemimpin-pemimpin menjelang PRU ke-14 dan kepada pemimpin-pemimpin itulah letaknya harapan mereka agar keamanan, keharmonian dan penyelesaian masalah rakyat.

Namun, barangkali ahli-ahli UMNO sendiri perlu ingat dengan kata-kata yang disandarkan kepada Einstein, 'ketololan ialah melakukan sesuatu perkara yang sama berulang kali dengan harapan mendapat keputusan yang berbeza.' Diharapkan agar mereka sedar dan faham akan apa yang mereka telah buat kerana pada akhirnya, pemimpin-pemimpin inilah yang akan menentukan hala tuju parti dan hala tuju negara. Kalau UMNO/BN tidak mendapat keputusan yang baik ataupun lebih teruk lagi, kalah, perkara ini bukanlah susah untuk ditafsirkan kerana ahli akar umbilah yang 'secara langsung' memilih kepimpinan yang tertinggi.

Sekali lagi, secara zahir dan secara makronya dengan merujuk kepada hierarki kepimpinan tertinggi yang telah dipilih oleh ahli UMNO pada pemilihan yang lalu tidaklah menunjukkan sebarang transformasi yang dimomok-momokkan. Kaedah pemilihan mungkin berubah namun hasilnya yang sebiji sebentuk menunjukkan yang belum tentu pertukaran kaedah memberikan hasil yang berbeza. Apatah lagi dengan dikotomi baharu yang kaedah itu sendiri wujudkan iaitu undi popular vs undi bahagian merumitkan lagi sebenarnya tafsiran terhadap pemilihan yang telah dijalankan. Bagaimanakah kita hendak tafsirkan peringkat Bahagian berkehendakkan Hishamuddin sementara ahli akar umbi hendakkan Mukhriz Mahathir sebagai Naib Presiden? Apakah sebenar-benarnya yang ahli UMNO mahukan?

Pendek katanya, UMNO yang dikatakan menerajui perubahan dalam pemilihan parti, pun masih bermasalah dalam menentukan apa yang ahli parti sendiri mahu. Keputusan pengisian jawatan yang sama dengan yang terdahulu membuktikan transformasi yang dicanang oleh si Presiden parti tidak semestinya berlaku. Barangkali si Presiden dan ahli-ahli UMNO perlu tahu apabila kita maksudkan sebagai transformer di pusat-pusat pencawang besar untuk mengagihkan eletrik ialah pengubah yang akan menghasilkan voltan yang lebih besar atau lebih kecil daripada sebelum kemasukan arus eletrik ke dalam alatan itu. Maka, kalau magnitud yang dihasilkan sebelum dan selepasnya sama sahaja, tak perlulah pihak pembekal tenaga perhabis duit hendak pasang transformer!

Jadi, sekiranya hasil sebelum dan selepas pemilihan UMNO bagi penggal ini sama sahaja untuk parti UMNO, maka perhabis air liur dan kertas kerja sahajalah agenda transformasi politik yang dicanang oleh PM Najib!

Jangan kata PAS, UMNO pun tak de

 

Sehari sebelum umat Islam negara ini ingin menyambut Aidil Adha tahun ini, mereka diberitakan dengan satu keputusan mahkamah yang masih bersifat sementara iaitu larangan penggunaan kalimah Allah dalam terbitan Kristian yang kononnya khusus untuk edaran di Sabah dan Sarawak. Barangkali yang di Semenanjung kurang peka dengan permasalahan di sana yang telah ditimbulkan oleh mubaligh Kristian 'zaman tok kaduk' kerana mereka telah mendakyahkan agama Kristian di komuniti setempat dengan mengisyaratkan gelaran tuhan bagi orang Kristian ialah Allah.

Kita pun tidak mahu memperpanjangkan persoalan tentang asas kepada mengapakah pendakyah Kristian ketika itu sanggup menggunakan satu kalimah yang sudah cocok dengan agama Islam. Sedangkan, tiada satu pun negara majoriti Kristian dan yang mempunyai ketua negaranya sebagai ketua agama Kristian negara terbabit yang menggunakan kalimah Allah merujuk kepada tuhan dalam perbincangan keagamaan mereka. Dalam konteks Bahasa Inggeris misalnya, tiada pernah mereka menggunakan frasa, 'Allah, the Son and the Holy Spirit.'

Kembali kita ke Malaysia, dikhabarkan sebenarnya tiada ijmak pun yang tercapai antara pemimpin Kristian di negara ini yang membolehkan penggunaan kalimah Allah secara mutlak. Di kalangan pemimpin politik, orang yang begitu lantang menyuarakan tuntutan agar penganut Kristian dibenarkan menggunakan perkataan Allah bukannya beragama Kristian pun! Begitulah adatnya sebuah negara berbilang bangsa dan agama terpaksa mendepani cabaran seperti ini kerana ketidaksempurnaan sistem pemerintahan dan pelbagai tekanan luaran mahupun dalaman terhadap pembuat dasar dan pemerintah. Sehinggakan ada pemimpin di dalam parti politik Islam pun menyampaikan sokongan penggunaan kalimah Allah oleh orang Kristian!

Tambahan pula, keputusan yang dibuat oleh tiga orang hakim Mahkamah Rayuan kelmarin telah mendapat reaksi pihak tertentu yang memperkecilkan kredibiliti hakim-hakim yang terlibat. Misalnya, reaksi peguam politik terkenal, Zaid Ibrahim, yang juga terkenal sebagai seorang ahli politik terjun sana terjun sini. Di dalam twitternya, beliau menyifatkan hakim-hakim tersebut seolah-olah telah menjadi pakar teologi Kristian pula untuk menentukan mana yang penting dan mana yang tidak dalam agama terbabit. Bagaimanapun, pandangan Zaid sememangnya satu pandangan yang boleh diramal kerana beliau ialah antara tokoh politik yang agak lebih ‘terbuka’ dalam soal-soal berkaitan agama Islam.

Pada masa yang sama, media arus perdana tempatan turut serta menghangatkan lagi suhu politik tempatan dengan menghentam PAS kerana kurang vokal dalam isu kalimah Allah. Hal ini seolah-olah bagi mengakuri tuntutan tahaluf siyasi yang menjadi tunjang kepada hubungan parti Islam terbabit dengan dua parti tunjang Pakatan Rakyat dalam rangka untuk mengalahkan kerajaan yang ditunjangi BN. Ramai yang mempersoalkan ke manakah perginya taring PAS dalam menghadapi isu yang sangat-sangat kritikal membabitkan kesucian Islam. Sedangkan, asal kewujudan parti Islam terbabit yang mempunyai matlamat menjadikan negara Malaysia sebagai negara Islam (baca: Berkebajikan), tetapi kini sering memperlihatkan sisi lain yang tidak menggambarkan matlamat asal iaitu ke arah pembentukkan daulah Islamiyah.

Tiada sebarang tunjuk perasaan yang dibuat bagi menunjukkan sokongan kepada langkah Menteri Dalam Negeri pada ketika itu yang menghalang penerbitan akhbar Kristian menggunakan kalimah Allah. PAS tidak pula bersungguh-sungguh membuat rapat raksasa untuk mengecam tindakan penerbitan Kristian terbabit daripada menggunakan kalimah Allah persis parti terbabit menyertai himpunan BERSIH yang menuntut pembersihan dalam pilihan raya Malaysia atau pelbagai lagi himpunan pembangkang dan antikerajaan yang lain. Malah, kita pun sebenarnya tak nampak akan sebarang himpunan raksasa yang menuntut kepada mempertahankan kesucian Islam sebagaimana yang pernah di lakukan satu ketika dahulu. Adakah matlamat, awlawiyat dan kawaid parti Islam terbabit sudah berubah?

Kalau dahulu, jangan sesekali ada pihak itu menghina Islam dan mereka sanggup menyertai tunjuk perasaan mengutuk, mencerca kebiadaban pihak tertentu yang mempermainkan Islam (contohnya isu karikatur Nabi SAW oleh NSTP), dan suatu ketika, mencerca, mengutuk meluahkan perasaan keinginan pihak Majlis Peguam dalam mewujudkan semacam suruhanjaya agama. Kini, dalam hal yang paling suci dalam agama Islam iaitu nama Tuhan Yang Maha Esa, Yang Satu-satunya Untuk Bergantung Harap, Yang tidak beranak, lagi tidak tidak diperanakkan, dan tiada satu pun yang setara dengan-Nya Yang Maha Esa, tak banyak yang kita dengar daripada mereka. Ironinya ada pimpinan PAS yang menyokong agar kalimah Allah digunakan oleh orang Kristian walaupun sayap ulama dalam PAS sudah menetapkan bahawa tiadalah boleh kalimah Allah sewenang-wenangnya digunakan oleh bukan Islam.

Begitulah antara persoalan demi persoalan yang diutarakan oleh media arus perdana berkaitan isu pendirian PAS terhadap kalimah Allah. PAS kini disifatkan sebagai sangat dingin, tidak sebagaimana respon PAS yang dahulu dalam isu-isu berkaitan Islam. NGO-NGO berkait Melayu/Islam menyelar tindakan PAS yang tidak menunjukkan sebarang respon yang signifikan dalam usaha mempertahankan penggunaan kalimah Allah dalam ruang lingkup Islam sahaja. Dalam himpunan prakeputusan Mahkamah Rayuan pada hari Isnin yang lalu, tiada pun kelihatan kumpulan yang mewakili suara PAS (Nasharuddin Mat Isa tak kira sebab beliau ialah ahli terbuang) untuk memberikan sokongan terhadap usaha kerajaan memastikan agar kalimah Allah tidak digunakan dalam terbitan Kristian Katholik Malaysia, sebagaimana misalnya sokongan terhadap Anwar Ibrahim dalam keputusan Liwat 2.0. Akan tetapi, seandainya kritikan ditujukan kepada PAS, bagaimana pula dengan UMNO yang sebenarnya turut tidak vokal dalam isu yang sama, malah dalam kebanyakkan isu berkaitan Islami?

Kebenarannya, UMNO juga turut tidak menzahirkan sebarang sokongan yang jelas terhadap usaha menidakkan penggunaan kalimah Allah oleh orang bukan Islam sebagaimana yang dilaksanakan oleh NGO-NGO Melayu/Islam yang ada. Malah, diteorikan bahawa kegagalan kedua-dua parti majoriti Melayu/Islam untuk memberikan respon yang bererti kepada isu-isu berkaitan Islam menjadi sebab kewujudan NGO berteras Melayu/Islam yang muncul bagai cendawan tumbuh selepas hujan. Daripada sudut sejarah, itulah sebenarnya kelakuan UMNO yang agak malu-malu dalam menampilkan diri sebagai pembela agama. Malah, kegagalan UMNO dalam bersikap vokal dalam mempertahankan Islam pada zaman tok kaduk dahululah yang membawa kepada pembentukkan PAS. Jadi, UMNO sebenarnya sejak dahulu lagi tidak lantang mempertahankan Islam secara terang-terangan dan hanya sekadar beretorika, paling pun hanya dalam majlis perhimpunan agungnya sahaja. Sangat jarang sekali UMNO sebagai sebuah parti ke hadapan dalam isu-isu berkaitan dengan Islam walaupun mengaku bahawa mereka berjuang untuk agama, bangsa dan negara.

Kalau hendak diikutkan, 'himpunan sokongan' pada hari Isnin di Istana Kehakiman itu pun tidak menonjolkan parti UMNO sebagai salah satu daripada kumpulan pendesak, maka bagaimana mungkin boleh dikatakan UMNO sebagai pejuang Islam dan turut terlibat secara aktif dalam mempertahankan kalimah Allah? Barangkali UMNO perlu faham faktor pemisahan kuasa antara legislatif, eksekutif dan perjuangan marhaen menyebabkan usaha seorang menteri yang berasal daripada UMNO bukannya usaha parti UMNO secara langsung. Hal ini dikatakan demikian kerana seorang menteri akan dilihat akan bertindak atas kapasiti kerajaan dan bukannya parti. Walaupun pak menteri (daripada UMNO) yang mengusahakan halangan terhadap pihak Kristian Katholik untuk tidak menggunakan kalimah Allah dalam terbitan mereka, usaha itu sebenarnya hanya dapat dilihat atas kapasiti beliau sebagai seorang menteri dan anggota kerajaan, dan bukannya sebagai ahli parti UMNO.

Perkara ini nampak remeh namun itulah hakikatnya yang harus difahami oleh UMNO sendiri dan media-media arus perdana yang menyokongnya. Dalam menuju era politik yang lebih matang, tindakan seseorang menteri atau kerajaan tidak harus dilihat sebagai tindakan atas kapasiti parti walaupun menteri itu seorang ahli parti. Tambahan pula, hanya menteri-menteri sahaja yang diangkat sebagai satu-satunya yang berusaha dalam konteks isu kalimah Allah ini tanpa ditonjolkan iltizam yang berterusan daripada pihak kepimpinan dan ahli lain dalam UMNO hanya menunjukkan usaha itu ialah usaha sang menteri sahaja. Tindakan tuntutan UMNO dalam isu kalimah Allah langsung tidak tergambar dalam usaha mereka yang berterusan dan masih menyandarkan kepada situasi sebab menteri orang UMNO, dikira sebagai suara UMNO. Oleh sebab itu, tidak hairanlah sekiranya ada di kalangan ahli akar umbi yang mendakwa UMNO semakin kurang singnifikan dalam menjuarai isu-isu penting seperti agama Islam dan bangsa Melayu. Kedua-dua perkara ini banyak ditunjangi oleh usaha berpuluh-puluh NGO yang ditubuhkan untuk memperjuangkan isu-isu sebegini sedangkan pada masa 'kegemilangannya,' UMNOlah tunjang utama mempertahankan ketuanan Melayu.

Ke manakah perginya pemimpin UMNO yang lantang bersuara dalam isu berkaitan kalimah Allah ini. Di manakah suara-suara tegas yang bukan sahaja dizahirkan sekadar di media massa, namun dengan tindakan konkrit seperti menghantar memorandum, kenyataan resolusi yang tegas kepada pihak gereja dan badan-badan Kristian supaya jangan memanjangkan sama sekali isu ini dan membiarkan status quo dihormati dan dipatuhi demi keharmonian dan keamanan antara kesemua agama dan kaum? Manakah suara ketua pemuda dan pemuda, sebuah jawatan dan sayap parti yang secara tradisinya lantang mengemukakan tuntutan penting yang berkait agama Islam dan orang Melayu.

Bisu?

Pendek katanya, tak perlulah sesiapa pun yang mempersoalkan kenapa PAS tidak sebegitu vokal untuk memperjuangkan isu kalimah Allah kerana sememangnya ada di kalangan 'ulama' PAS (al-maklumlah kesemua ahli PAS ialah ulama, kata salah seorang pemimpin parti tersebut) yang berfatwa bahawa kalimah itu boleh sahaja digunakan oleh orang bukan Islam. Malah, yang perlu dibangkitkan ialah sejauh manakah istiqomahnya UMNO memperjuangkan isu-isu yang penting seperti agama Islam sebagai matlamat penting perjuangannya dan dipertonjolkan kepada umum. Kita perlu ingat, perjuangan itu bukan sekadar dipertontonkan apabila sesama sendiri sahaja, sebaliknya perlulah dizahirkan kepada yang bukan ahli sekali. Hal ini bolehlah dinisbahkan sebagaimana iman yang bukan sahaja setakat pengakuan di hati, dan ucapan di bibir, malah perlu dizahirkan dalam amal perbuatan. Sebaliknya, semakin hari, semakin jelas bahawa iltizam perjuangan berkait Melayu dan Islam hanya tampak diperjuangkan oleh NGO Melayu yang wujud jauh selepas kewujudan UMNO. Pastilah hal ini akan menimbulkan persoalan, sejauh manakah relevennya UMNO dalam memperjuangkan Islam?

Justeru, adakah suara UMNO tentang Islam sudah sepi selama-lamanya?

Wukuf

 

Wukuf di Arafah ialah rukun haji terpenting kerana tanpanya, tidak sah haji seseorang yang berniat untuk menunaikannya di Makkah pada musim haji. Calon haji yang tidak sempat melaksanakannya pada masa dan tempat yang ditetapkan, tidak akan mendapat 'haji' walaupun beliau berjaya memenuhi rukun-rukun dan wajib-wajib haji yang lain sesempurnanya. Sungguhpun yang meninggalkan wukuf itu membayar dam yang ditetapkan kerana meninggalkan amalan itu, pembayaran dam itu tidak dapat menampung kekurangan rukun haji dan calon haji tetap perlu menunaikan hajinya sekali lagi pada tahun yang akan datang.

Sebab itulah kita sering mendengar laporan di televisyen yang menerangkan usaha yang akan dilakukan oleh Tabung Haji untuk sedaya-upaya membawa jemaah Malaysia yang sakit atau telantar tiada daya untuk ke padang Arafah sebelum atau pada 9 Zulhijjah untuk setidak-tidaknya dapat berwukuf kerana amalan ini ialah puncak amalan haji pada tahun tersebut. Hal ini bertepatan dengan hadis Nabi SAW riwayat Abu Daud dan yang lainnya daripada Abdul Rahman bin Ya'mur,

'bahawa Nabi SAW meminta seseorang untuk menyeru, "haji itu ialah Arafah. Barangsiapa yang datang pada malam sebelum terbitnya fajar (10 Zulhijjah), maka dia telah mendapat Arafah." '

Hadis ini sudah cukup menunjukkan pentingnya wukuf di Arafah sambil mengisyaratkan hanya mereka yang dapat wukuf pada tempoh dan tempat yang ditetapkan sahajalah yang akan mendapatkan haji. Masakan tidak, hanya ibadah wukuf sahaja satu rukun yang memerlukan seseorang itu menunaikannya pada waktu yang spesifik iaitu selepas gelincir matahari 9 Zulhijjah sehingga waktu malamnya (i.e. malamm 10 Zulhijjah) dan sekiranya gagal, maka tak hajilah jawabnya calon haji itu!

Bagi mereka yang dipilih sebagai tetamu Allah, sudah tentulah ibadah wukuf ini akan dipenuhi dengan segala bentuk amalan memperingati-Nya dan berdoa kepada-Nya dengan harapan segala permintaan yang dimohon akan dimakbulkan oleh-Nya. Berpakaian serba putih, tanpa ada perbezaan antara yang berada atau yang miskin, yang berpangkat ataupun yang kuli, atau yang berkedudukan atau sekadar orang kebanyakkan, ibadah wukuf sering dianggap sebagai gambaran pada hari Mahsyar kelak semasa semua manusia dihimpunkan di hadapan Allah Taala selepas Hari Qiamat.

Bagi mereka yang masih belum terpilih untuk menunaikan haji, maka biasanya pada permulaan malam 10 Zulhijjah, akan bermulalah tempoh untuk dilafazkan takbir membesar dan memuji Yang Maha Kuasa sebagai simbol peribadatan dan kekerdilan diri. Mereka yang sempat berniat berpuasa sunat dan berpuasa pada siangnya (9 Zulhijjah), maka mereka telah menjalankan satu sunnah yang pernah disarankan oleh Nabi SAW. Namun, sekiranya tidak sempat/dapat berbuat itu, maka laksanakanlah yang masih boleh dibuat. Apatah lagi kesunnahan bertakbir Aidil Adha selepas sembahyang, berlangsung paling kurang selama empat hari selepas hari wukuf.

Dan esok, umat Islam akan menyambut Aidil Adha, salah satu daripada dua hari raya yang disyariatkan. Haiwan korban akan ditumbangkan dan gotong-royong akan dilaksanakan. Umat Islam yang memerlukan akan dicukupkan dengan daging korban yang akan diagihkan kepada mereka sebagai pengubat duka pada hari raya. Pengorban-pengorban pula mengharapkan penghampiran diri dan ketaqwaan kepada Rabbnya dengan harapan amalan mereka akan diterima.

Dalam konteks umat Islam Malaysia pula, hari wukuf tahun ini memberikan satu lagi sebab kepada kesyukuran kerana buat masa ini, kalimah Allah masih terpelihara untuk mereka dan tidak boleh diseleweng guna oleh agama lain untuk diertikan sebagai Tuhan bagi agama mereka. Mahkamah Rayuan melalui tiga orang hakimnya telah menetapkan bahawa kalimah Allah tidak dibenarkan untuk digunakan dalam terbitan Kristian Katholik di Malaysia. Sebelum ini, pelbagai usaha yang telah dibuat oleh bukan Islam untuk mengelirukan masyarakat terhadap penggunaan kalimah tersebut dalam terbitan akhbar mereka sedangkan tiadalah di dalam dunia ini, negara majoriti Kristian yang berkenan hendak menterjemahkan tuhan sebagai Allah. Maka apa ke halnya pihak gereja Malaysia berkeras mahu menggunakan Allah sebagai ganti nama bagi tuhan mereka?

Tampak sekali agenda pluralisme yang cuba disemai dalam masyarakat Malaysia dalam usaha menyamaratakan ehwal keagamaan di Malaysia sedang giat dilancarkan oleh golongan-golongan tertentu. Walhal, telah terpahat dalam perlembagaan persekutuan klausa agama Islam sebagai agama Persekutuan. Sepatutnya, asas itu mesti dihormati dan diakuri oleh setiap rakyat Malaysia tanpa mengira bangsa dan agama kerana kewujudan negara bangsa adalah berpaksi kepada Perlembagaan Malaysia. Sebaliknya, perlembagaan itu sekadar diwar-warkan apabila sesuatu perkara yang hendak dituntut itu selari dengan matlamat sendiri sahaja.

Pihak tersebut mungkin tidak akan berhenti setakat di situ sahaja. Mereka mungkin akan merayu, dan akan terus merayu ke mahkamah yang lebih tinggi lagi (selagi ada mahkamah) dan berhelah dalam usaha menjayakan agenda mengelirukan rakyat Malaysia. Jelas mereka mempunyai pengaruh politik untuk cuba membawakan isu ini agar dijadikan sebagai kaedah memancing undi bukan Islam dan memperlihatkan kononnya kerajaan Malaysia jumud dan tidak adil. Itulah hakikatnya yang sedang dihadapi oleh umat Islam kini.

Justeru, pada hari wukuf ini, tatkala saudara-saudara Muslim seagama sedang menunaikan amalan terpenting dalam ibadah haji, ada eloknya kita yang tak pergi haji ini bermuhasabah dan mengambil iktibar daripada ibada wukuf itu sendiri. Jutaan umat Islam tanpa mengira mazhab, keturunan, harta kekayaan, aliran politik, geografi kedudukan, sedang bersatu berhimpun di padang yang sama dalam rangka beribadah kepada Tuhan Yang Satu. Maka alangkah eloknya semangat dan roh sedemikian dapat ditanamkan ke hati sanubari umat Islam Malaysia; dalam mempertahankan akidah yang sama!

PRK Sungai Limau: Apa yang boleh UMNO permudahkan

 

Kematian Al-Allamah Al-Ustaz Tan Sri Azizan Abdul Razak membawa kepada PRK Sungai Limau di Kedah. Negeri Jelapang Padi itu kini kembali kepada kuasa UMNO/BN setelah lima tahun diperintah oleh PAS/Pakatan Rakyat yang diterajui oleh Allahyarham. Beliau disifatkan sebagai seorang yang tenang, cukup ramah dan mudah didekati. Malah, dalam beberapa makalah terbitan akhbar utama (prokerajaan), beliau dikatakan sebagai cenderung kepada perpaduan antara UMNO-PAS sehingga membawa kepada beberapa siri cubaan untuk pemberontakan untuk peralihan kuasa di Kedah, lantaran tidak setuju dengan hala tuju pentadbirannya di negeri itu.

Apabila membaca beberapa memoir berkenaan Al-Ustaz Azizan di akhbar utama, penulis terasa seperti dunia telah berubah. Secara tiba-tiba, beliau disifatkan persona grata untuk UMNO dan persona non grata untuk partinya sendiri. lmej yang ditampilkan untuk Al-Ustaz nyata cukup berbeza antara sebelum kematiannya dan sesudah kematiannya. Ada di antara frasa-frasa yang sangat berlainan antara semasa pentadbiran beliau dan selepas kematian beliau bagai langit dan bumi. Beliau digambarkan sebagai seorang Menteri Besar berjiwa rakyat, merendah diri, cekap mentadbir, berlaku adil dan cuba menyelesaikan segala masalah yang melanda rakyat Kedah yang dibangkitkan oleh pihak anti-Pakatan. Kini, beliau ialah penghubung kepada perpaduan antara UMNO dan PAS. Ironi sungguh keadaan ini!

Antara isu yang sering dikaitkan dengan ketidakcekapan semasa pentadbiran Allahyarham ialah isu Kolej Insaniah. Ketika itu, beliau dibidas dengan teruk seolah-olah tiada langsung berusaha untuk membetulkan keadaan. Beliau turut disifatkan sebagai tidak cekap menguruskan isu kolej milik kerajaan negeri tersebut dan disebabkan ketakcekapan itu, kolej tersebut menghadapi masalah demi masalah yang terus timbul, sehinggalah ke masalah akreditasi kursus. Puak UMNO tampil mengambil kesempatan dengan sepenuhnya isu itu dengan menawarkan pekerjaan kepada graduan-graduan yang terlibat. Keadaan itu memperlihatkan seolah-olah betapa tidak upayanya Allahyarham untuk menyelesaikan masalah yang berbangkit.

Begitu juga dengan pelbagai lagi masalah lain di negeri Kedah seperti pembalakan, masalah perumahan dan pekerjaan; seolah-olah beliau bukanlah seorang MB yang berkesan. Kegagalan beliau sebagai seorang MB telah menyebabkan beliau dikritik hebat dan terus-menerus dianggap sebagai MB yang lemah, tunduk pada desakan orang lain dan tidak dihormati oleh rakan Pakatan sendiri. Usaha ini agak berjaya kerana meskipun beliau kekal memenangi kembali kerusi DUN Sungai Limau pada PRU ke-13 yang lalu, negeri Kedah ditawan kembali oleh UMNO/BN sambil anak bekas PM, Dato' Mukhriz Tun Mahathir dilantik sebagai MB baharu.

Kini, selepas pemergian Allahyarham ke rahmatullah, beliau diangkat pula sebagai seorang pemimpin ulung yang barangkali yang kurang 'digemari' oleh parti sendiri pula. Malah, dalam komentar dan memoir perjalanan hidup dan politiknya yang disiarkan di akhbar utama, beliau dianggap pula sebagai penyatu antara Pro-PAS dan Pro-UMNO. Jadi, tindakan dan usaha beliau ke arah itu dianggap sebagai ancaman untuk golongan tertentu dalam PAS sehingga membawa kepada usaha untuk menjatuhkannya daripada kerusi MB pada ketika itu. Secara tiba-tiba, beliau diangkat sebagai hero pula oleh UMNO. Seolah-olah usaha beliau selama ini ialah untuk kesejahteraan rakyat berjaya pula, dan yang cuba menggagalkannya sebenarnya orang PAS sendiri! Memanglah perihal yang cuba diterjemahkan ini cukup aneh dan ganjil.

Justeru, sempena mengenang jasa-jasa yang telah dicurahkan oleh Allahyarham kepada negeri Kedah dan baktinya di DUN yang sama selama lima penggal berturut-turut, adalah seeloknya untuk UMNO/BN untuk tidak bertanding di sana dan memberikan sahaja kemenangan kepada calon PAS. Begitulah hadiah terbaik untuk orang yang begitu berjasa di negeri tersebut dan setidak-tidaknya menjadi penghormatan besar oleh UMNO untuk diberikan kepada seorang penyatu ummah yang ulung ini. Lagipun, untuk apa perlu untuk UMN/BN bertanding di sana kerana tidak memberikan sebarangkan faedah pun kepada mana-mana pihak? Bukannya kerajaan negeri akan bertambah kuat pun seandainya mereka menang dan bukannya kuasa Mukriz bertambah besar pun sekirnya mereka berjaya! Tambahan pula, kerusi DUN terbabit ialah kerusi kuat PAS, jadi UMNO bolehlah menjimatkan dana parti untuk bertanding seterusnya akan menjimatkan wang rakyat daripada digunakan oleh SPR untuk menganjurkan pilihan raya kecil yang menelan belanja jutaan ringgit.

Duit itu bolehlah dibuat untuk peruntukan lain seperti biometrik kah, atau dakwat kekal tahap inai kah, atau kemas kini daftar pengundi hantu kah, ataupun menggaji peguam untuk mengambil tindakan sivil terhadap pemfitnah 40 000 Bangla. Terutamanya perkara yang terakhir, SPR masih terus membisu tanpa sebarang tindakan konkrit bagi menafikan kewujudan kes terbabit sehinggakan kumpulan tertentu terpaksa mendesak supaya SPR mengambil tindakan mahkamah, sebaliknya SPR tetap tidak mengambil sebarang langkah yang lebih bererti untuk membela diri. Hal ini seolah-olah mengiakan tuduhan bahawa memang 40 000 warga Bangla hadir ke Malaysia untuk membuang undi kepada BN!

Oleh hal yang demikian, perkara termudah yang boleh dilakukan oleh UMNO/BN khusus untuk memperingati jasa dan bakti Allahyarham Al-Allamah Al-Ustaz Tan Sri Azizan Abdul Razak adalah untuk tidak bertanding dalam PRK ini kelak. Berikanlah sahaja kemenangan percuma kepada PAS yang bukan sahaja sebagai usaha mengenang jasa Allahyarham dan memudahkan kerja semua orang, malah dapat menjimatkan wang rakyat yang terpaksa dilaburkan untuk PRK kali ini. Kita pun tidak mahulah nanti apabila tempoh kempen berlangsung, keadaan berubah pula dengan keburukan dan kelemahan Allahyarham pula yang dijaja untuk meraih undi, setelah pujian menggunung diberikan kepadanya sebelum ini. Dalam politik, apa sahaja kaedah boleh digunapakai untuk meraih keuntungan dan hal ini dapat dibuktikan dalam beberapa siri pilihan raya yang berlaku di Malaysia. Kempen memburukkan kerajaan PAS terdahulu pasti terlepas juga daripada mulut-mulut peraih undi UMNO/BN dan secara tidak langsung, hal ini turut boleh dikatakan sebagai memperkecilkan usaha yang telah dilaksanakan oleh Allahyarham Al-Allamah Al-Ustaz Azizan Abdul Razak tempoh hari.

Maka, untuk memudahkan keadaan, mengekalkan keharmonian dan menjimatkan wang, tenaga dan masa, tak perlulah UMNO/BN untuk bertanding dalam PRK Sungai Limau bagi mengurangkan politiking daripada asyik menular dalam masyarakat kita. Apatah lagi Nabi SAW turut bersabda, 'permudahkanlah, janganlah menyusahkan,' jadi, bukankah sekaranglah masanya untuk mengamalkan sunnah itu?

Demo terlebih demokrasi

 

Bukanlah kali pertama Amerika Syarikat (US) menghadapi kesan terpaksa menaikkan siling hutang mereka untuk membayar gaji pekerja perkhidmatan awam. Dan bukanlah kali pertama juga dalam sejarah pentadbiran kewangan, US terpaksa berhadapan dengan keadaan 'penutupan kerajaan' (government shutdown) yang menyebabkan penutupan berbagai-bagai agensi kerajaan lantaran tidak mempunyai dana untuk membayar gaji pekerja mereka. Oleh sebab itu, tidak hairanlah sekiranya kejadian yang sama berlaku lagi saban tahun kerana negara ekonomi terbesar dunia itu sebenarnya mempunyai tanggungan hutang yang sangat besar.

 

 

Barangkali ramai yang tidak perasan keadaan politik di negara Uncle Sam itu sebenarnya mempunyai ciri-ciri yang tersendiri berbanding di Malaysia. Jika Presiden berasal daripada satu parti, Kongres (istilah yang sama dengan Parlimen di sini) tidak semestinya dikuasai oleh proparti si Presiden. Pemilihan presiden dan Ahli Kongres (setara Ahli Parlimen) atau Senator ialah dua perkara yang berbeza. Setiap empat tahun, pemilihan presiden dan Ahli Kongres dan Senator akan diadakan secara bersama-sama, namun dalam pertandingan berasingan. Jadi, boleh sahaja berlaku (dan sering juga berlaku) presiden yang dilantik tidak mewakili suara majoriti di dalam Dewan Perwakilan dan/atau Senat kerana berbeza parti. Misalnya pada masa kini, presiden US ialah seorang ahli Demokrat namun Dewan Perwakilan dikuasai oleh golongan Republikan.

Tambahan pula, dalam satu penggal pemerintahan seseorang presiden (empat tahun), akan ada sebuah pilihan raya pertengahan penggal (midterm, biasanya pada tahun kedua) yang mempertandingkan seluruh kerusi Dewan Perwakilan dan sebahagian kerusi Senat. Keadaan ini menambahkan lagi dinamika perwakilan dalam dewan yang mungkin berubah setiap dua tahun sekali. Oleh sebab itu, kejadian keengganan Dewan Perwakilan untuk meluluskan sebarang rang undang-undang yang memerlukan sokongan majoriti ahli dewan sentiasa boleh berlaku sekiranya ketua kerajaannya tidak sekepala dengan majoriti ahli dewan. Ataupun disebabkan kuasa presiden yang paling tinggi yang berhak untuk meveto sebarang keputusan yang dibuat oleh Senat dan Dewan Perwakilan yang menyebabkan sebarang rang undang-undang perlu mengikut kehendak si presiden seandainya mahu diluluskan.

Keadaan yang berlaku di US sekarang ini banyak dipengaruhi oleh keadaan perbezaan pandangan politik yang bertentangan antara kumpulan prokonservatif daripada Republikan dan proliberal daripada Demokrat. Malah, nama timangan kaukus prokonservatif daripada puak Republikan turut dikaitkan daripada kejadian Jamuan Teh Boston, yang merupakan pencetus kepada Revolusi Amerika Utara sebelum kewujudan Amerika Syarikat. Maka, atas dasar itulah nama kaukus Parti Teh (Tea Party). Ada juga mengaitkannya dengan kata-kata Tax Enough Already yang merujuk kepada terlalu banyak cukai yang dikenakan oleh kerajaan US kepada penduduknya.

Untuk rekod, masalah presiden yang tidak sekepala dengan majoriti Ahli Kongres pernah berlaku sebelum ini. Misalnya janji Bekas Presiden George H. Bush yang satu ketika dahulu popular dengan frasa 'Read my lips,' yang membawa konotasi untuk tidak mengenakan sebarang cukai lagi kepada rakyat US semasa kempennya untuk menjadi calon presiden pada 1988. Pun begitu, beliau sendiri terpaksa tunduk untuk meningkatkan cukai dalam usaha mengurangkan defisit dalam suasana Dewan Perwakilan dikuasai Demokrat. Akhirnya, beliau gagal mempertahankan jawatan beliau untuk penggal kedua pada 1992 untuk memberikan kemenangan pertama kepada Bill Clinton.

Malah, Bill Clinton turut menghadapi masalah sokongan Ahli Kongres pada 1996 apabila majoriti ahli dewan pada ketika itu dimiliki oleh Republikan tidak sebulu dengan Presiden Clinton yang memperjuang aspirasi Demokrat. Secara dasarnya, kegagalan Kerajaan US dalam meluluskan belanjawan tahunan (nama sebenar rang undang-undang perbekalan) sebenarnya disebabkan oleh Presiden Clinton telah meveto belanjawan yang telah diluluskan oleh kongres. Hal ini berlaku kerana dewan yang dikuasai oleh Republikan enggan menambah perbelanjaan untuk menampung keperluan seperti dalam aspek pendidikan, alam sekitar dan kesihatan awam yang diperjuangkan oleh Clinton. Keadaan ketika itu turut menyebabkan penutupan kerajaan dan berlaku dalam dua fasa iaitu akhir tahun 1995 dan awal tahun 1996.

Kegagalan Kongres dan presiden untuk menyelesaikan masalah tersebut turut menyebabkan gangguan periuk nasi penjawat awam yang terpaksa untuk bercuti lantaran tidak dibayar gaji oleh kerajaan, masalah kebajikan veteran tentera, pemberhentian operasi Pusat Kawalan Penyakit, dan penutupan Taman Negara dan Pusat Perlancongan serta lain-lain lagi gangguan kepada jabatan kerajaan. Bagaimanapun, krisis tersebut berakhir apabila persetujuan dicapai antara Presiden Clinton dengan pemimpin Republikan ketika itu, Speaker Dewan Perwakilan Newt Gingrich untuk menamatkan ketaktentuan yang berlaku. Sungguhpun berlainan ideologi politik, kesediaan kedua-dua pemimpin untuk berbincang berjaya untuk menamatkan penutupan kerajaan yang jumlah harinya seperti bulan Februari. Akan tetapi, kesan politik yang diterima oleh Republikan tidak memberangsangkan apabila mereka gagal memenangi kerusi presiden pada pemilihan 1996 dengan persepsi sebagai pencetus masalah kepada negara, sementara Clinton pula dipilih semula sebagai Presiden US untuk penggal kedua kerana dianggap sebagai hero.

Kembali kepada keadaan sekarang, sebagai bandingan, menurut makalah CNN, situasi yang dihadapi oleh US kali ini berbeza dengan apa yang berlaku pada 1995-1996 dalam beberapa keadaan. Paling ketara ialah hubungan antara Presiden Obama dan Speaker Dewan Perwakilan, John Boehner yang dikatakan sebagai cukup berbeza dengan keadaan ketika Clinton dan Gingrich. Perbincangan antara Obama dan Boehner diibaratkan sangat dingin, tidak sebagaimana krisis terakhir sebelum ini. Oleh hal yang demikian, kesediaan Obama dan pihak Republikan untuk menyelesaikan masalah yang berbangkit diragui lantaran sikap pemimpin mereka yang berhati keras macam batu.

Tambahan pula, suasana ekonomi semasa bagi kedua-dua kejadian juga turut berbeza iaitu era Clinton ialah era yang jauh lebih stabil berbanding dengan keadaan sekarang yang memperlihatkan US dan dunia baru sahaja dalam usaha pemulihan ekonomi. Kesan yang bakal (atau sedang dirasai) pastilah jauh lebih besar berbanding dengan apa yang pernah US rasai satu ketika dahulu dan bertambah teruk sekiranya situasi semasa berlanjutan dalam jangka masa yang lama. Keengganan kerjasama politik antara pihak Demokrat dan Republikan akan menyebabkan kegagalan kerajaan secara total hanya kerana masing-masing merasakan bahawa mereka lebih betul untuk merancang masa depan rakyat mereka.

Kejadian kegagalan kerajaan US sekali lagi sebenarnya memberi tamparan hebat kepada sistem demokrasi secara umumnya dan sistem demokrasi US secara khususnya kerana keengganan ahli politiknya untuk menyelesaikan perbezaan pendapat sesama mereka. Pihak yang benar-benar terkesan bukanlah ahli-ahli politik yang menyebabkan masalah, sebaliknya rakyatlah yang menanggung derita. Betapa banyak urusan rakyat yang tergendala akibat sikap keras hati kedua-dua belah pihak Demokrat dan Republikan. Walaupun wakil US di luar negara mengisyaratkan penutupan kerajaan itu sebagai satu tanda positif terhadap 'kesuburan demokrasi,' tiada yang dapat menikmati suburnya demokrasi itu melainkan 'demokrasi' itu sendiri. Kesuburan demokrasi sebegini tidak dapat memberikan manfaat kepada rakyat dan dalam konteks penutupan kerajaan, tiada siapa pun yang sebenarnya menikmati kelebihan melainkan musuh-musuh luar dan domestik.

Justeru, tiada satu pun jaminan bahawa demokrasi akan menyelesaikan segala masalah yang muncul dalam dunia ini. Malah, kejadian yang melanda US yang dikatakan sebagai negara bebas yang paling demokratik tidak langsung memperlihatkan sisi kebaikan demokrasi, sebaliknya memperlihatkan bahawa demokrasi ala-Barat membawa kepada persoalan yang tidak mampu diselesaikan walaupun seseorang itu mempunyai kuasa. Akhirnya, sudah pastilah persoalan apakah locus standi US untuk menyerang negara orang untuk menegakkan demokrasi?

Dalam keadaan presiden yang berhaluan lain sedangkan majoriti wakil rakyat berhaluan lain, tidak sukar untuk melihhat dan memahami keadaan ketaktentuan ini sering berlaku di US. Maka, pemenang sebenar negara yang terlebih demokrasi itu ialah perjalanan politik seseorang itu sendiri, sama ada semakin baik atau semakin buruk. Rakyat hanya boleh melihat sahaja gelagat-gelagat ahli demokrasi yang mereka pilih, sedang memperjudikan nasib rakyat dan negara.

 

Glosari terjemahan sistem perundangan US

Kongres - (US Congress) - Istilah untuk cabang legislatif US yang berbentuk dwidewan (bicameral) iaitu Dewan Perwakilan dan Dewan Senat yang setara dengan ‘Parlimen Malaysia.’

Dewan Perwakilan – (House of Representative/ the House) – Istilah untuk dewan rendah bagi sistem dwidewan Kongres US, yang setara dengan Dewan Rakyat.

Ahli Kongres - (Congressmen) – Istilah untuk ahli kepada Dewan Perwakilan yang setara sebagai Ahli Parlimen. Justeru, sungguhpun ahli bagi Dewan Senat juga ialah ahli kepada kongres, istilah Ahli Kongres (Congressmen) hanya ekslusif kepada ahli Dewan Perwakilan sahaja. Keadaan ini mirip di Malaysia apabila walaupun Ahli Dewan Negara ialah ahli kepada Parlimen Malaysia, istilah ‘Ahli Parlimen’ biasanya hanya cucuk untuk Ahli Dewan Rakyat sahaja.

Dewan Senat – (US Senate) – Istilah untuk dewan tinggi bagi sistem dwidewan Kongres US yang setara dengan Dewan Negara; bagaimanapun mempunyai kuasa tertentu yang secara relatifnya lebih istimewa/berkuasa berbanding Dewan Perwakilan dan berbanding Dewan Negara Malaysia.

Senator - (Senator) – Istilah untuk ahli kepada Dewan Senat.

Risalah Tauhid

 

Selain daripada Idaman Penuntut, nama Abdul Ghani Yahya turut muncul dalam sebuah lagi kitab bertajuk Risalah At-Tauhid yang digunakan sebagai salah satu daripada teks rujukan untuk sistem persekolahan agama Kerajaan Johor bersama-sama seorang lagi nama penyusun iaitu Omar Yusof. Kitab ini merupakan suntingan kepada terjemahan asal oleh Yang Dipertua Jabatan Agama Johor Dato' Abdullah Abdul Rahman daripada sebuah kitab tauhid dari Mesir. Matlamat asal penyuntingan semula kitab ini oleh kedua-dua penyunting/penyusun ialah untuk menambahbaikkan aspek bahasa Melayu dalam naskhah terjemahan asal yang telah digunakan sebagai silibus pengajaran dan pembelajaran tauhid sejak tahun 1907. Susunan/suntingan baru telah diterbitkan pada 1953 sebagai membaiki jalan bahasa yang digunakan agar lebih mirip kepada lenggok bahasa Melayu dalam tulisan jawi.

Kini, kitab ini telah diterbitkan oleh Al-Hidayah Publications dengan alih tulisan daripada jawi ke rumi dan setidak-tidaknya telah diulang cetak semula pada 2012. Dalam konteks makalah ini juga, penulis merujuk kepada edisi rumi Al-Hidayah terbabit dalam mengulas isi kandungannya.

 

 

 

Secara umumnya, Risalah At-Tauhid ialah sebuah kitab yang membincangkan akidah Asya’riyah dan Al-Maturidiyah yang lebih mudah dicirikan sebagai iktikad sifat 20. Sesuai dengan doktrin Asya’riyah dan Al-Maturidiyah, hampir separuh daripada kandungan di dalam kitab ini membahaskan tentang sifat wajib, pembahagian sifat-sifat tersebut dan selebihnya berkaitan rukun-rukun iman yang lain. Topik-topik berkaitan sifat Allah meliputi sifat 20 yang wajib dan mustahil, sifat harus, sifat nafsiyah, salbiyah, maa'ni dan maknawiyah, sifat taa'luk dan dua kategori sifat istighna dan sifat iftiqar.

Kesemua topik-topik berkaitan sifat Allah dan rukun-rukun iman yang lain akan disimpulkan sebagai akaidul iman yang terkandung dalam kalimah 'la ilahaillallah Muhammad ar-rasulullah' dengan paling sedikit iaitu 50 dan paling banyak iaitu 68. Sebab itulah juga antara gelaran yang diberikan kepada iktikad ini ialah Tauhid 50 atau Tauhid 68. Dan sebagai maklumat tambahan, kesemua pelajaran yang wujud dalam Risalah At-Tauhid masih lagi menjadi topik-topik pengajaran dalam silibus baru sepanjang pembelajaran penulis dalam sistem sekolah agama Kerajaan Johor daripada tahun 1994 hingga tahun 2000.

Kebanyakan topik-topik awal di dalam perbahasan sifat 20 sebenarnya masih mudah dihadam sehinggalah pelajar berhadapan dengan persoalan taaluk sifat Allah. Perbincangan topik ini memerlukan seseorang itu benar-benar memahami konsep taaluk sifat Allah yang agak samar. Penulis harus akui cabaran aqliah untuk memahami konsep taaluk ini semasa belajar dan sehingga kini pun penulis masih kurang jelas tentang natijahnya.

Kewujudan konsep Al-Uluhiyah dalam perbincangan Risalah At-Tauhid meletakkannya sebagai iktikad hibrid dengan jalur Salafi/Wahabi. Kumpulan Salafi/Wahabi mempunyai tiga konsep tauhid yang dianuti dan salah satunya ialah Tauhid Al-Uluhiyah. Dua lagi konsep tauhid ialah Tauhid Ar-Rububiyah dan Tauhid Al-Asma wa Al-Saffat. Seingat penulis, ketiga-tiga pembahagian tauhid itu turut disentuh dalam pembelajaran subjek Tauhid semasa penulis masih bersekolah di sekolah agama, namun apa yang penulis faham ialah konsep Al-Asma Wa Al-Saffat Al-Asya’riyah/Al-Maturidiyah berbeza dengan Salafiyah/Wahabiyah.

Apa yang difahami tentang Al-Asma wa Al-Saffat dalam konteks Al-Asya’riyah/Al-Maturidiyah ialah persoalan-persoalan sifat 20 dan huraian panjang lebar tentangnya (sifat salbiyah, taaluk dsb), dan nama-nama Allah yang 99 sebagaimana tersenarai dalam hadis riwayat Tirmizi. Sementara itu, kumpulan Salafiyah/Wahabiyah tidak dapat menerima bahawa sifat yang wajib bagi Allah itu hanya 20, mendakwa bahawa sifat wajib 20 walaupun mempunyai asas pendalilan daripada Al-Quran, namun konsepnya lebih kepada mantik/akal, dan enggan memuktamadkan senarai 99 nama Allah menurut apa yang disebutkan dalam riwayat At-Tirmizi; kerana mendakwa hadis berkenaannya ialah hadis dhaif.

Kitab Risalah At-Tauhid turut mengemukakan pendapat yang agak bertentangan dengan iktikad masyhur bagi Asya’riyah/Maturidiyah pada sifat Allah yang disebut dalam Al-Quran yang mempunyai maksud yang sama dengan anggota manusia, misalnya tangan dan muka. Khusus bagi kedua-dua anggota tadi, kitab ini menyatakan terdapat dua pendapat berkenaannya dalam topik perbahasan mukhalafatuhu taala lilhawadis (m.s. 31-32). Pertama ialah pendapat ulama mutaqaddimin (sahabat, tabiin dan tabi at-tabiin) yang beriktikad bahawa kedua-duanya sabit secara yang layak kepada Allah, mensucikan Allah daripada sifat yang baharu dan menyerahkannya kepada pengetahuan Allah jua tentang bagaimanakah ia. Pendapat kedua ialah pendapat ulama mutaakhirin dengan mentakwilkan sifat tersebut kepada maksud lain, misalnya tangan ditakwilkan sebagai kuasa Allah. Kitab ini menyatakan bahawa pandangan mutaqaddiminlah yang lebih selamat (i.e. sentosa).

Pandangan yang mengisyaratkan bahawa kaedah mutaqaddimin lebih baik, jelas bertentangan dengan pendapat masyhur pendukung Asya’riyah/Maturidiyah yang sering menggunakan kaedah mentakwil sifat-sifat anggota bagi Allah kepada maksud yang lain. Dalam pendapat yang masyhur di kalangan mereka yang mengaku berpegang kepada Asya’riyah/Maturidiyah, mengatakan 'tangan Allah' sebagai tangan Allah telah menjisimkan dan menyamakan Allah dengan makhluk, sekali gus bersalahan dengan sifat mukhalafatuhu taala lil hawadis (bersalahan Allah dengan makhluk). Sebab itulah mereka lebih gemar mentakwilkan tangan Allah dengan 'kuasa Allah' supaya penyamaan sifat Allah dengan makhluk-Nya tidak berlaku.

Oleh hal yang demikian, bolehkah dikatakan walaupun isi kitab Risalah Tauhid ialah cenderung kepada pandangan Asya’riyah/Maturidiyah dalam soal sifat Allah, pengaruh fahaman lain yang mengunggulkan pemikiran Salaf tetap ada, kalaupun tidak semua. Penulis kurang arif tentang pembelajaran subjek Tauhid sebelum silibus baharu diperkenalkan pada 1994. Tetapi pada hemat penulis, sekiranya hanya isi kitab ini sahaja yang digunakan sepenuhnya dalam pembelajaran ilmu tauhid sehingga Darjah Khas, nescaya silibus yang penulis gunakan itu lebih lengkap kerana ditambahi dengan topik-topik tentang sejarah dan ciri-ciri ajaran sesat dan mengelirukan seperti Syiah, Khawarij dan Muktazilah, ajaran Bahaiyah, Ahmadaniyah dan lain-lain. Topik Syiah misalnya diajar dua kali pada darjah lima dan enam. Selain itu, soal-soal berkenaan takdir As-sami'yat, Rasul, Kitab, akhirat, juga mempunyai ulasan yang lebih panjang.

Bagaimanapun, hal ini sama sekali tidak mengurangkan kelebihan Risalah At-Tauhid sebagai rujukan penting dalam ilmu berkaitan dengan akidah. Pembaikan bahasa yang dijadikan sebagai matlamat utama tampak tercapai, walaupun perlu diakui juga, mungkin boleh diperbaik lagi. Potensi menjadikannya sebuah kitab yang lebih baik boleh dibuat dengan menambahkan syarah atau penerangan yang releven pada topik-topik yang mencabar pemikiran dan pemahaman. Paling istimewa ialah dengan teks sedia ada, perkaitan antara akaid 50 dan 68 sebenarnya tampak jelas pada penutup kitab bagi menjelaskan kalimah la ilaha illallah dan Muhammad Rasulullah sebagai senarai yang perlu diimani oleh seseorang yang mengaku sebagai pendukung fahaman Asya’riyah dan Abu Mansur Al-Maturidi.

Ayam masak tiga rasa

 

Dalam seminggu dua ini, kes berkaitan keracunan makanan melanda utara tanah air sehingga menyebabkan kematian kepada mangsa yang terkena. Disebabkan berlaku kematian akibat keracunan makanan, graviti berita tersebut bertambah, kerana melibatkan nyawa manusia. Hendak dijadikan cerita pula, kejadian-kejadian yang berlaku itu dikaitkan pula dengan hidangan ayam yang disediakan kepada mangsa yang memakannya.

Daripada sudut mikrobiologinya pula, bakteria yang biasanya dikaitkan dengan keracunan makanan untuk masakan ayam ialah Samonella. Bakteria Gram-negatif berbentuk rod ini biasanya akan memasuki sistem penghadaman manusia melalui makanan dan mereka akan menjangkiti saluran pemakanan yang dipanggil ‘usus.’ Di dalam usus ini pula, mereka terperangkap di dalam bendalir yang dikenali sebagai ‘mukos’ dan berkoloni dengan cepatnya sebagaimana kebanyakan organisma unisel yang lain. Keadaan inilah yang bertanggungjawab menyebabkan gangguan dalam usus yang mengakibatkan usus seolah-olah ‘berpintal,’ menyebabkan ‘sakit perut.’ Selain itu, mangsa akan mengalami cirit-birit dan muntah-muntah kesan serangan keracunan tersebut. Sebagaimana biasa, apabila cirit-birit berlaku, si mangsa akan kehilangan banyak air dan mineral akibat apa yang masuk banyak dikeluarkan semula melalui tinja. Mangsa akan menjadi lemah, sementelah ditambah pula dengan kelemahan sistem pertahanan badan dan sebarang kompilasi penyakit yang lain sama ada sebelum terkena jangkitan (contohnya HIV/AIDS) ataupun akibat daripada terkena jangkitan (kejutan dan kegagalan organ seperti jantung dan ginjal) memungkinkan kematian mangsa.

 

 

 

Kalau hendak diikutkan, bukanlah kali pertama kejadian keracunan makanan sebegini diwar-warkan dalam media. Boleh dikatakan acap kali juga laporan tentang keracunan makanan dijadikan bahan berita. Jadi, mengapakah kejadian yang sama berulang lagi seolah-olah tiada sesiapa yang mengambil pengajaran daripadanya?

Salah satu sebab yang mungkin boleh diutarakan ialah kegagalan penguatkuasaan terutamanya dalam rangka penjagaan kualiti kebersihan dan keselamatan dalam pengurusan makanan. Kita pun faham, apabila sebuah majlis terbesar keluarga seperti kenduri kahwin, penganjurnya (keluarga yang kahwin) mahu memastikan bahawa tiada sebarang kecacatan dalam majlis yang telah dirancang barangkali berbulan-bulan. Maka sebarang kekurangan dalam bekalan bahan mentah yang disediakan boleh menyebabkan kekecohan akan berlaku sekali gus mencacatkan majlis. Takkanlah ada sanak-saudara yang datang dari jauh terpaksa hampa dengan alasan lauk dah habis? Akan tetapi, penganjur juga perlu memahami bahawa kesan kepada pemakanan yang tercemar adalah buruk dan boleh jadi, membawa maut!.

Kes empat kematian orang jemputan menunjukkan kes keracunan makanan bukanlah satu kes yang boleh dipandang sebelah mata. Kadang-kala orang akan berseloroh mengenainya sambil mengatakan bahawa yang terkena itu mempunyai ‘perut yang manja,’ ‘perut tak cukup power’ dan seumpamanya. Namun, apabila kejadian menyebabkan nyawa, barulah kes ini hendak diambil berat. Insiden berlakunya kejadian keracunan makanan biasanya melibatkan mangsa yang ramai, justeru akan menambahkan lagi tekanan kepada pihak hospital untuk menerima pesakit. Sudahlah pesakit yang sedia ada pun masih tidak menang tangan untuk dilayan, inikan pula penambahan mendadak pesakit-pesakit baru yang keracunan makanan.

Dari hal itu, kesemua orang yang terlibat hendaklah mengambil pengajaran daripada sebarang insiden yang berlaku yang melibatkan keracunan makanan. Penyedia makanan kini perlu lebih tulus dan telus dalam menyediakan makanan dan mendahului kepentingan pelanggan yang memakannya melebihi majlis yang berlangsung. Selain daripada itu, pembekal ayam juga perlulah menjalankan tanggungjawab sebagai peniaga yang berhemah ketika membekalkan ayam untuk kegunaan yang banyak. Janganlah disebabkan keuntungan, ada pihak dalam rantaian pembekal-pengguna yang memandang ringan soal keselamatan makanan sehingga mengakibatkan kesusahan kepada pihak yang lain. Disinilah sebenarnya peranan penguatkuasaan undang-undang berkaitan kebersihan dan keselamatan makanan kerana secara spesifik, pihak berkuasa boleh bertindak kepada setiap pihak yang terlibat dalam rantaian tersebut.

Namun, janganlah pula kita hendak harapkan semata-mata penguatkuasaan daripada pihak Jabatan Kesihatan kerana perkara tersebut hanya akan merumitkan lagi keadaan untuk pihak berkepentingan. Mahukah untuk kesemua majlis perkahwinan didaftarkan dahulu kepada pihak Jabatan Kesihatan? Mahukah kesemua tukang masak menjalani kursus keselamatan masakan walaupun hanya masak mungkin satu-dua hidangan besar sahaja? Mahukah kesemua kerja kahwin dan kenduri-kendara perlu dihadiri oleh wakil Jabatan Kesihatan untuk memastikan aspek keselamatan makanan?

Kita pun ada membaca berita sebelum ini bahawa ada pegawai Jabatan Kesihatan yang tak boleh diharapan. Dia yang kita harapkan untuk penguatkuasaan undang-undang, dia pula yang bertindak mencari mangsa duit kopi dengan menyeleweng, salah guna kuasa dan rasuah. Jadi, kepada diri sendirilah untuk menjaga bab-bab makanan ini, kerana pada akhirnya, yang kenyang pun diri sendiri, yang sakit pun diri sendiri.

Tak kira ayam masak jenis apa pun, apabila sudah tercemar, risiko untuk keracunan tetap ada!

Bantuan kewangan kepada yang mati

 

Apabila seseorang insan itu telah meninggal dunia, maka terputuslah amalannya melainkan tiga, sedekah jariah, ilmu yang dimanfaatkan dan doa anak yang soleh. Begitulah yang sering kita dengar berkenaan amalan seseorang yang telah meninggal dunia. Biasanya, amalan-amalan lain yang turut serta dimasukkan sekali sebagai 'bekalan pahala' buat si mati ialah bacaan Al-Quran, tahlil dan sedekah yang dibuat atas nama si mati. Soal sama ada amalan-amalan tadi diterima oleh si mati dan manfaatnya dinikmati oleh si mati di dalam alam sana, tiadalah penulis mahu bahaskan kerana huraian tentangnya cukup panjang, dan melibatkan sudut kefahaman yang berbeza-beza.

Tetapi, semua orang pasti setuju bahawa apa sahaja harta yang diperoleh oleh yang masih hidup tidak akan memberikan sebarang faedah material kepada si mati walaupun pemberian itu dibuat atas nama si mati. Si mati tidak akan dapat menikmati walau satu sen pun duit pencen terbitan misalnya, yang diberikan kepada balu si mati; sungguhpun akan ada yang cuba mengaitkan bahawa disebabkan si matilah si balu mendapat pencen terbitan, sekali gus menjamin nafkah balu si mati. Lebih-lebih lagi, soal kebertanggungjawaban waris si mati terhadap memaklumkan kematian boleh dipersoalkan, apabila bantuan yang diberikan oleh kerajaan kekal diberikan kepada orang yang telah meninggal dunia.

Hal yang demikianlah yang dilaporkan dalam Laporan Audit Negara 2012 yang dibentangkan minggu ini dan laporan ini merupakan antara tajuk utama akhbar utama hari ini. Puluhan ribu ringgit bantuan Jabatan Kebajikan Masyarakat yang disalurkan atas nama penerima, walaupun penerimanya sudah meningga dunia. Lalu, siapakah sebenarnya yang menikmati wang bantuan itu kalau bukan waris si mati? Perlulah diketahui bahawa bantuan JKM ini bukanlah sebagaimana pencen kerajaan yang mempunyai klausa pencen terbitan sekiranya si mati meninggalkan isteri.

Oleh sebab itu, soal kebertanggungjawaban waris terhadap urusan si mati dengan jabatan tersebut sudah tentulah boleh dipertikai. Atas apa alasan pun, waris seharusnya menyelesaikan pengemaskinian maklumat agar penyalahgunaan dana kerajaan tidak berlaku. Apatah lagi dana tersebut hadir daripada wang rakyat yang diamanahkan untuk kegunaan bantuan kepada yang memerlukan (si mati ketika masih hidup) dan bukannya kepada warisnya (sesudah penerimanya meninggal dunia).

Selain itu, urusan penyelarasan maklumat berkenaan kematian juga turut dapat dipersoalkan. Alangkah elok sekiranya selepas pendaftaran kematian dan pengeluaran sijil kematian, maka segala urusan berkait dengan si mati turut secara automatik terlaksana juga, lebih-lebih lagi urusan yang mempunyai kepentingan waris si mati. Misalnya, selepas pendaftaran kematian berlaku, nama si mati akan terus dikemaskinikan di jabatan berkaitan agar urusan pemotongan terus bantuan dibuat tanpa perlu laporan daripada waris. Perkara ini boleh dibuat dengan sistem maklumat berpusat Jabatan Pendaftaran Negara yang boleh diperluaskan penggunaan dan capaiannya ke jabatan-jabatan lain yang berkaitan. Barulah sebarang penyalahgunaan wang bantuan dapat dielakkan dan puluhan ribu wang tadi diagihkan kepada mereka yang benar-benar layak sahaja.

Soal-soal penambahbaikan sebegini bukanlah bersifat teorikal sahaja, sebaliknya memang boleh dibuat lantaran kewujudan teknologi maklumat yang begitu hebat sekarang ini. Kita harapkan kerajaan pun menggunakan kepakaran sedia ada terutamanya berkaitan ICT dengan benar-benar memudahkan urusan rakyat dan bukan sekadar mengoptimumkan penggunaan Twitter, Facebook, Instagram dalam kerja seharian mereka. Takkanlah hari-hari, kemas kini posting masuk kerja pukul berapa, tapi urusan yang sebegitu mudah seperti kemas kini maklumat penting pun tak mampu dibuat. Apa gunanya semua jabatan ada capaian internet dan wifi kalau penggunaannya setakat di tahap laman sosial?

Tuntasnya, kaedah pemberian dan pengemaskinian data berkaitan penerima bantuan wang JKM merupakan satu lompong kelemahan di antara pelbagai lagi kelemahan yang mampu dicerap oleh Jabatan Audit Negara. Tiap-tiap tahun pun kita sering mendengar kes-kes yang pelik-pelik, yang berjaya ditemui dan dilaporkan oleh jabatan terbabit. Kesemua itu pun, sebenarnya merupakan apa yang ditemui oleh audit kerajaan terhadap jabatan kerajaan dan bukannya laporan juruaudit luar terhadap jabatan kerajaan. Kalaulah terdapat prosedur audit luaran yang digunakan dalam kerajaan Malaysia, maunya penemuan-penemuan aneh yang lebih besar lagi yang mampu dicerap daripada urusan dalaman kerajaan. Malah, mungkin ada yang sinis dengan pendedahan Jabatan Audit Negara yang diperbesarkan oleh berita utama yang hanya membabitkan puluhan ribu ringgit sahaja, sedangkan lebih banyak lagi penyelewengan dan pembaziran yang bernilai jutaan ringgit duit rakyat disebabkan pelbagai jenis ketirisan yang berlaku dalam jabatan kerajaan dan syarikat berkait/milik kerajaan. Sudah tentu perkara ini menuntut kepada penjelasan dibuat oleh pihak-pihak berkepentingan yang menguruskan segala hasil mahsul negara.

Dalam memperkasakan soal integriti dan akauntibiliti sebagaimana yang diwar-warkan oleh PM Najib, mampukah kerajaan benar-benar mencapai tahap sedemikian? Ataupun kerajaan terpaksa akur dalam slogan kesederhanaan/moderat yang diperkenalkan sendiri oleh PM Najib dalam konteks akauntibiliti dan integriti?

Apa yang pasti, rakyat memerhatikannya dan daripada semasa ke semasa juga, mereka menilai bukan sahaja kepimpinan negara, sebaliknya mereka yang menjadi pelaksananya daripada kakitangan awam.

Sindiran berdesing Al-Ustaz Hanafiah

 

'Mak bapak sekarang ni, balik-balik menyanyi je. Cubalah ajak anak-anak berzikir ke, ini tidak, asyik-asyik nyanyi aje. Dah sekarang ni,

"Aku yang dulu bukanlah yang sekarang,

Dulu ku ditendang, sekarang ku diterajang." '

Personaliti ini agak kerap muncul di televisyen dalam pentas keagamaan dengan forte-nya membincangkan permasalahan sosial yang melanda umat Islam. Isu-isu seperti remaja mengandung anak luar nikah, pergaulan seks bebas, pelacuran, penagihan dadah dan keruntuhan akhlak sememangnya banyak meniti di bibirnya. Pendek katanya beliau bolehlah dinisbahkan sebagai pegawai D7 PDRM kerana usaha dakwah beliau lebih terarah kepada sasaran divisyen terbabit. Malah, beliau turut terlibat dalam usaha dakwah di pedalaman Malaysia dalam rangka penyebaran agama Islam dan turut menyelitkan pengalamannya itu dalam kuliah-kuliahnya.

Penulis perlu akui amat jarang berkesempatan mengikuti penyampaian Ustaz Hanafiah Abd Malek. Namun, acap kali berkesempatan menontonnya, penulis dapati ada keistimewaan tersendiri yang dipamerkan olehnya. Walaupun perlu diakui penyampaiannya bukanlah penuh dengan patah-patah Al-Quran dan Al-Hadis setiap saat dan ketika, atau begitu banyak diselitkan dengan pendapat-pendapat ulama besar, isu yang diketengahkan oleh beliau cukup dekat dengan masyarakat Melayu/Islam di Malaysia. Kebejatan sosial di kalangan ummah bukanlah satu perkara yang baru dan penyelesaiannya sangat didambakan oleh umat Islam. Usaha beliau dalam menangani permasalahan ini merupakan satu usaha yang cukup mulia apatah lagi beliau sendiri turut turun padang bagi memahami masalah tersebut secara terus.

Dalam siri Al-Kuliyyah yang terakhir yang ditayangkan untuk tahun ini (menurut pengacaranya), Ustaz Hanafiah dijemput bagi memperihalkan dosa-dosa kering dan pastinya beliau turut mengulas tentang kelakuan remaja Muslim masa kini. Penulis tertarik dengan dua perkara yang beliau bangkitkan berkenaan topik tersebut.

Pertamanya ialah betapa pengakuannya yang sungguhpun beliau bukanlah al-ustaz penuh dengan ilmu syariah sebagaimana ustaz-ustazah yang lain (dan beliau sendiri mengakui bahawa mereka yang lain itu lebih tinggi taraf keilmuannya dan beliau memuliakan mereka), beliau tetap telah menjalankan tanggungjawab untuk berdakwah dan melaksanakan amat makruf nahi mungkar. Dengan pengakuan dan ayat-ayat seumpama itu, seolah-olah ada isi tersirat yang cuba disampaikan iaitu soal tanggungjawab dakwah sehingga ke tahap akar umbi. Misalnya beliau terlibat untuk ke lorong-lorong gelap tempat wanita melacurkan diri mereka untuk mendapatkan sumber pendapatan, dan ke kawasan pedalaman dalam rangka usaha dakwah kepada mereka yang tinggal di sanasampaikan rombongannya tersekat dek segerombolan babi di dalam hutan. Secara berlapik, beliau sebenarnya membangkitkan isu berkenaan gerak kerja dakwah ke peringkat yang lebih rendah iaitu secara langsung kepada subjek sasaran.

Hal ini bukanlah sesuatu yang mengejutkan kerana sebetulnya rakyat pun boleh tertanya-tanya mengapakah kebejatan sosial dalam masyarakat Islam itu berterusan dengan fitnah yang hadir daripada segala penjuru alam. Mengapakah pula masih berlaku gejala murtad di kalangan orang yang sedia lahir dalam Islam ataupun mereka yang baharu sahaja masuk Islam. Sedangkan penstrukturan Jabatan Agama negara ini bolehkah dianggap sebagai sangat-sangat baik dan sepadanlah dengan imej negara yang menproklamasikan dirinya sebagai negara Islam. Ustaz-ustaz pendakwah bebas kita pula pada masa sekarang ini pun merupakan ikon selebriti yang cukup dikenali dan dihormati sehingga tak menang tangan untuk memenuhi undangan ceramah, kuliah dan sesi soal jawab. Mereka kini hadir ke majlis-majlis kuliah setidak-tidaknya dengan kenderaan yang cukup sempurna, kalau pun bukan yang mewah; namun jauh sekali memandu kereta capuk bercap Datsun dengan enjin meragam yang boleh kedengaran berbatu jauhnya. Meskipun begitu, mengapakah masih wujud dan berterusan gejala negatif sosial di kalangan umat Islam masa kini sedangkan kalau masa program ustaz-ustaz sebegini diadakan, penuh sampai ke luar masjid gamaknya orang hendak mendengar pelajaran!

Syiar agama tidak pernah dilarang dalam Malaysia, malah menerima bantuan daripada pihak kerajaan pula. Ustaz-ustaz selebriti sebegini begitu diraikan lantaran keilmuan mereka dan cara penyampaian yang memikat atau memberikan motivasi kepada penonton yang hadir dengan penuh berkarisma, maka sukar sangatkah untuk berdakwah kepada orang asli, mat rempit, kupu-kupu malam dan penagih tegar? Bukanlah penulis mahu mengangkat setinggi-tingginya Ustaz Hanafiah kerana berpeluang melaksanakan usaha-usaha terbabit, maklumlah tiada lagi insan yang maksum selepas kewafatan Nabi SAW. Cuma usaha dakwah dan tarbiyah seumpama itu sebenarnya amat jarang diangkat sebagai model dan tugasan yang perlu dibanggakan dan dituruti.

Paling habis pun ustaz selebriti sekarang ini, buat sesi soal jawab spontan, bagi jawapan, solek sikit jawapan itu dengan lawak jenaka, biar jemaah ketawa sambil menunggu punch line-nya, lalu tergelak besar. Dan apabila pulang ke rumah, akan terkeluarlah daripada mulut jemaah tadi, 'Ustaz tadi best la. Power giler, kelakar betul,' sedangkan ilmu dan dakwahnya tak diingat langsung! Sejak bila pula tugas ustaz-ustazah ialah sebagai menghiburkan orang ramai dengan gelak-tawa komedi?

Jarang sangat kita dapat menonton siri ustaz menyebu kelab malam, menegur anak muda Muslim remaja yang terpesong pegangan hidupnya sehingga menjadikan arak sebagai minuman harian, dadah sebagai makanan harian dan seks bebas sebagai mainan harian. Sedangkan sepatutnya penonton kepada pendakwah hebat bukan sahaja mereka yang datang ke masjid atau yang menonton mereka media massa, sebaliknya harus melibatkan mereka yang tak pernah menjejak kaki ke rumah Allah, tidak pernah berdiri di tikar sembahyang dan asyik dan bergembira di rumah syaitan.

Isu kedua yang dibangkitkan oleh Al-Fadhil Ustaz dalam sesi Al-Kuliyyah itu menyentuh berkenaan minat ibu bapa sekarang agar anak-anak mereka berhibur dengan menyanyi. Walaupun Ustaz Hanafiah hanya menyanyikan parodi bait-bait lagu itu, majoriti penonton boleh agak lagu apa dan siapa yang menyanyikannya. Justeru beliau menyeru agar ibu bapa berubah dengan menerapkan pendekatan zikir, agar si anak lebih mengingati Allah sebagai alternatif kepada sekadar menyanyi. Walaupun beliau hanya menyentuh hal ini sekali lalu sahaja, makna tersirat sebenarnya boleh dicerap.

Dunia hiburan terlalu berlebihan sehinggakan anak-anak pun dimasukkan dalam bidang ini. Mereka menjadi selebriti dan menjalani kehidupan sebagai artis dan memenuhi undangan hiburan, sama ada menyanyi mahupun berlakon ke serata ceruk negara. Golongan artis cilik ini biasanya akan memperoleh pendapatan yang lumayan dan mampu menyara keluarga pula. Akan tetapi, apabila terjun ke dalam bidang hiburan seawal usia, risiko mereka terjebak dengan permasalahan dalam bidang hiburan turut tinggi. Contoh Hollywood sangat sesuai apabila kita dapat melihat bukan satu dua artis yang bermula pada awal usia, namun menimbulkan masalah besar kepada diri sendiri dan keluarga tatkala menginjak usia dewasa. Ada di kalangan selebriti cilik yang apabila sudah menjadi dewasa, merasakan dirinya dipergunakan oleh ibu bapanya pada ketika kecil lalubertindak untuk 'bercerai' daripada ibu bapanya. Sudah tentulah hal ini akan menyebabkan keruntuhan sebuah keluarga.

Selain itu, ibu bapa sekarang turut terlibat mempromosikan kanak-kanak sebagai artis dan hal ini boleh dilihat dalam stesen televisyen dan radio (pekerja stesen tv juga banyaknya berpangkat ibu bapa). Mereka cukup pantas mengambil peluang, misalnya penyanyi cilik Indonesia untuk dipasarkan di Malaysia, malah memberikan masa yang seluas-luasnya kepada penyanyi cilik terbabit untuk mempromosi diri. Pada masa yang sama, tindakan sebegini seolah-olah memberikan galakan kepada anak-anak supaya mereka mengikuti jejak langkah budak itu untuk menjadi selebriti dan menyara keluarga. Al-maklumlah, kalau dahulu belajar di sekolah pun tak mampu, sekarang ini nak belajar di sekolah pun dah tak sempat.

Kesannya ialah penghasilan generasi anak muda yang lebih berminat untuk menceburi bidang hiburan berbanding bidang lain yang diperlukan bangsa. Misalnya, ada artis-artis remaja yang rela menghadiri majlis berkaitan hiburan atas pelbagai alasan, berbanding lebih menumpukan pembelajaran; walaupun pada ketika itu mereka sedang berada dalam musim peperiksaan utama. Adakah suatu hari nanti, apabila dirinya sudah tidak lagi laku dan menghadapi pelbagai krisis sementelah usia semakin tua, mereka akan mengeluarkan kenyataan klise bahawa mereka tidak lagi dihargai oleh peminat seni, setelah sudah mengorbankan diri untuk menghiburkan orang lain? Kita bukanlah bersikap kejam terhadap penggiat hiburan yang sudah senior namun, pada hakikatnya perjuangan seni itu hanya berlaku sekiranya kita laku. Suatu masa, yang dipuja barangkali akan ditinggalkan. Pada ketika itu, janganlah menyalahkan orang lain pula kalau masa itu bukan lagi masa untuknya.

Tambahan pula, keperluan pemuda harapan bangsa yang menggalas tanggungjawab dalam bidang yang kritikal namun masih mengekalkan paksi agama semakin mendesak. Namun, usaha-usaha tersebut sekadar dipromosikan secara bermusim sahaja, tidak seperti program hiburan yang sentiasa berterusan sepanjang tahun, dua puluh empat, tujuh. Dicampur lagi, dengan kepesatan teknologi komunikasi dan maklumat dan gajet-gajet terkini yang sentiasa berubah, anak-anak muda masa kini lebih terdedah dengan gejala hedonisme bagi memenuhi kehendak kendiri. Agenda dakwah dan tarbiyah yang boleh mengeksploitasikan penggunaan internet kini bersaing sengit dengan pelbagai genre lain seperti hiburan nyanyian yang turut mendapat perhatian pelayar-pelayarnya, dan akhirnya yang akan lebih dominan mendapat sambutan tentulah yang bukan berkaitan agama. Kesannya, penyanyi-penyanyi baru mungkin akan dapat dilahirkan setiap hari namun, doktor yang hafiz, jurutera yang faqih atau setidak-tidaknya ahli politik yang berintegriti pun belum tentu mampu dilahirkan setiap tahun.

Justeru, peringatan yang disampaikan oleh Ustaz Hanafiah bolehlah diibaratkan sebagai kejutan kepada kumpulan sasar daripada para dai' dan para ibu bapa untuk menghalusi semula peranan mereka dalam mempertahankan kelangsungan masyarakat Islam di Malaysia. Sesungguhnya menyeru kepada makruf dan mencegah kemungkaran ialah tugas yang harus dipikul oleh setiap orang dalam komuniti Islami namun, siapakah lagi yang seharusnya menunjukkan uswatun hasanah kepada orang ramai dan anak-anak kalau bukan al-ustaz-ustazah dan ibu bapa? Ditambah pula dengan pelbagai lagi ujian dan cabaran yang melanda umat Islam di seluruh pelusok dunia yang menuntut ulama dan ibu bapa melaksanakan tanggungjawab mereka dalam rangka dakwah yang mampu memastikan syiar Islam terpelihara.

Untuk mereka yang bergelar ulama, kurangkanlah perbalahan hanya kerana perbezaan ideologi politik dan turunlah ke bawah bersama-sama umat, bukan sekadar di masjid-masjid dan majlis-majlis ekslusif sahaja. Dan untuk ibu bapa, memang berhibur itu dapat mengurangkan tekanan anak-anak dan barangkali boleh dijadikan sebagai punca rezeki keluarga, namun sedarlah bahawa umat masa kini terlalu dahagakan generasi Al-Quran yang mampu memberikan manfaat sejagat dan meraih kebaikkan duniawi dan ukhrawi.