Naik gaji pun nak bising

Cukai dan pengkhianatan

 

Semalam, PM Najib mengeluarkan satu perbandingan yang sangat keras terhadap mereka yang lari daripada membayar cukai iaitu sebagai pengkhianat kepada negara. Beliau turut mengaitkan patriotisme dengan membayar cukai kepada negara bagi mereka yang diwajibkan melaksanakan tanggungjawab demikian.

Barangkali beliau bercakap dengan emosi yang begitu membuak-buak dengan semangat patriotisme yang tinggi ketika itu. Dalam majlis yang sama iaitu Seminar Pemerkasaan Ekonomi, beliau turut mengulaskan isu pengundi Bangladesh dan GST. Sambil menyifatkan patriotisme bukan semata-mata menghunuskan senjata untuk mempertahankan negara, beliau turut mengaitkan pembangkang sebagai pakar pusing apabila menyifatkan sikap mereka yang sering menuduh melulu kemudian tidak mengaku pula tuduhan melulu yang mereka lakukan.

Penulis sangat bersetuju bahawa negara ini mempunyai pembangkang yang lemah kerana kebanyakkan kritikan mereka bersifat retorik seolah-olah mereka lebih mulia dan lebih betul dalam segenap perkara. Dengan sebuah pakatan yang rapuh dan berniat semata-mata untuk menumbangkan kerajaan BN dan ke Putrajaya, mereka tidak mempunyai dasar yang bersama yang lebih baik daripada BN; dengan ada yang bersifat sekular, ada yang bersifat asal boleh dan ada satu lagi yang ditepek dengan bedak Islami, namun kini bacul hendak mengaku ingin menegakkan negara Islam.

Bagaimanapun, hal-hal itu sama sekali tidak menafikan yang keadaan pimpinan Najib bukanlah lebih baik daripada pembangkang dalam serba-serbi. Malah, dalam beberapa keadaan, cara BN dan PM Najib lebih tidak masuk akal kerana beliau bermain dengan api.

Tatkala beliau memperkhianatkan golongan yang lari daripada membayar cukai, beliau turut perlu tahu bahawa hasil pulangan terbesar untuk negara ialah daripada pembayar cukai juga! Dan selepas perlaksanaan GST kelak, boleh kata semua orang di Malaysia secara tidak langsung akan menjadi pembayar cukai!

Maka apakah definisi beliau terhadap orang yang lari membayar cukai? Adakah mereka yang mengadakan potongan gaji namun meminta pelepasan itu dan ini sebagai lari daripada cukai? Atau kenapa tidak sahaja disebutkan penghisap rokok seludup juga pengkhianat negara kerana mereka tidak membayar harga cukai rokok? Atau adakah usahawan-usahawan internet yang kaya-raya yang sanggup berhenti kerja makan gaji lumayan kerana perniagaan atas talian tapi, entah bayar ke tidak cukai atau lebih parah lagi, entah ada SSM ke tidak untuk menjalankan perniagaan; sebagai pengkhianat negara yang tak bayar cukai?

Dalam memperihalkan patriotisme, PM Najib dan anggota kabinetnya sendiri perlulah bersikap sedemikian dan bukan hanya mengharapkan rakyat sahaja perlu patriotik. Misalnya, apakah langkah ahli kabinet untuk turut serta merasai kepayahan rakyat nun di bawah sana yang dihimpit kesukaran dalam keadaan kos sara hidup yang senantiasa meningkat? Sekiranya Seri Perdana itu milik rakyat, mengapakah tidak diberikan sahaja kebenaran percuma untuk rakyat menikmatinya? Duit manakah yang digunakan oleh kerajaan untuk membayar bil jutaan ringgit yang berjaya didedahkan oleh parti lawan?

Atau, lebih substansial lagi, berapa ramai anak menteri, timbalan menteri dan wakil rakyat yang melanjutkan pelajaran di universiti tempatan? Berapa ramai ahli keluarga menteri, timbalan menteri dan wakil rakyat yang dikenakan perintah PLKN ketika berusia 18 tahun. Berapa ramai keluarga, suku-sakat, anak-beranak orang-orang besar yang menyertai pasukan keselamatan atau menyertai pasukan simpanan keselamatan negara atas dasar patriot?

Sedangkan begitu ramai di kalangan mereka (keluarga VVIP) yang menikmati segala kemudahan, kesenangan dan barangkali penghormatan atas nama anak atau keluarga orang besar; belum tentu menyumbang kepada 'angka patriotikometer' masing-masing kepada negara. Tatkala pak menteri 'menyusun semula subsidi' untuk kepentingan negara, mereka tidak pula bertindak menyusun semula gaji, elaun keraian dan segala berkaitan tuntutan perjalanan sebagai seorang menteri, domestik ataupun antarabangsa.

Namun, pada banyak keadaan, apabila dipersoalkan perkara-perkara sebegini, golongan orang-orang besar ini akan menjawab mereka memang layak mendapat segala kemudahan, kesenangan dan kelebihan tadi kerana mereka ialah orang-orang yang berjaya ke puncak. Takkanlah menteri nak tidur di hotel tiga bintang atau naik kereta api sahaja dalam lawatan kerja! Maka sedarlah pihak pak-pak menteri, wang yang digunakan untuk membayar kesemua itu sememangnya datang daripada cukai kerajaan terhadap rakyatnya.

Itu kita baru persoalkan sejauh mana patriotisme barisan kabinet negara. Kita belum lagi cerita pengkhianatan yang dilaksanakan oleh bapak-bapak menteri daripada kelompangan pentadbiran sampailah kepada pembaziran wang kutipan cukai daripada rakyat yang sering berlaku. Hal ini boleh dilihat daripada projek kerajaan yang tak jadi, projek kerajaan yang bertangguh, projek kerajaan yang melebihi kos asal, projek kerajaan yang kerugian, salah guna kuasa oleh ahli kabinet, timbalannya atau pegawai dan kakitangan, amalan nepotisme dan despotisme, urusan kerajaan yang terlalu bersifat birokrasi, kegagalan penyelenggaraan kemudahan asas seperti jalan raya, sampah-sarap, dan kemudahan awam yang lain. Kalau nak turap semula jalan pun perlukan berbulan, kemudian nak tepek garisan di jalan pula memerlukan berbulan, apakah sebenarnya yang kerajaan cuba sampaikan?

Juga termasuk dalam erti kata pengkhianatan kepada rakyat ialah apabila kerajaan tak mampu bertanggungjawab (atau tidak boleh dipertanggungjawabkan) apabila berlaku sesuatu kejadian bencana, mereka berlepas diri sedangkan di tangan merekalah kelulusan projek-projek yang menyebabkan bencana. Kalau hendak minta kelulusan daripada mereka, bukan main lagi ini dan itu, namun apabila berlaku kegagalan, mereka enggan pula bertanggungjawab atas bencana yang berlaku. Kalau sudah tidak selamat, mengapakah mereka mengeluarkan lesen dan menerima bayaran bagi segala prosedur berkaitan? Kemudian, setelah keadaan menjadi kritikal, mengapakah alasan ‘tak boleh berbuat apa-apa dah, kita berserah sahajalah,’ yang keluar daripada pembesar-pembesar negara?

Setelah itu, kita belum sentuh pengurusan kewangan kerajaan dan syarikat berkait kerajaan yang selalu mendapat perhatian pihak pembangkang. Ada sahaja lompang kiri dan kanan yang kadang-kala sebenarnya menimbulkan tanda tanya tentang keberkesanan orang-orang yang dilantik oleh pihak kerajaan untuk menerajui sektor korporat kerajaan.

Dan paling jelas ialah betapa tak patriotiknya PM Najib yang sentiasa menamakan projek-projeknya dalam akronim Inggeris daripada GTP, UTC, RTC, NKRA, NKEA, ETP, IM4U, UR4MI (hehe...)... Sepanjang pemerintahan Najib, akronim-akronim berasaskan Bahasa Inggeris yang diterbitkan daripada PM Najib melambak-lambak bagai cendawan tumbuh selepas hujan. Bagaimanakah beliau hendak memproklamasikan dan mempromosikan dirinya sebagai jaguh patriotik negara? Sering berucap dalam bahasa campur hendak menunjukkan dirinya ‘urban’ tetapi hakikatnya, beliau telah melanggar satu peruntukan yang cukup besar dalam perlembagaan yang menjadi identiti kepatriotikan seseorang kepada Malaysia iaitu Bahasa Kebangsaan!

Tuntasnya, sekiranya PM Najib sanggup menggelar orang yang lari daripada membayar cukai sebagai pengkhianat negara, maka beliau, anggota kabinetnya dan mereka yang bekerja bawahnya turut perlu menerima gelaran pengkhianat negara sekiranya mereka sendiri tidak mempunyai prestasi yang terbaik dalam mengurus tadbir harta kekayaan negara melalui cukai yang telah dibayar oleh rakyat.

Sebarang kelompangan, ketirisan, salah guna kuasa, rasuah dan kegagalan anggota kerajaan untuk bertindak dengan cekap dan berkesan pada tahap yang sepatutnya dan diharapkan oleh rakyat juga harus dilabel sebagai pengkhianat negara. Malah, pengkhianatan mereka semua lebih besar lagi kerana telah menyalahgunakan wang rakyat dan tidak menjalankan tanggungjawab yang sepatutnya ketika rakyat mengharapkan mereka berbuat demikian.

Jelaslah di sini siapakah sebenarnya yang lebih besar khianatnya dan kurang patriotiknya kepada negara...

Cuti Jumaat dan kesannya

 

 

 

Pascasuntingan dan terbitan

 

Sepanjang penulis berurusan dengan perkhidmatan kerajaan di Johor semasa hari Jumaat masih dijadikan sebagai hari bekerja, penulis telah dimaklumkan dengan dogma dua hari yang kalau boleh, tak perlulah berurusan dengan kerajaan iaitu hari Isnin dan hari Jumaat. Isnin ialah disebabkan sindrom Monday blues sementara hari Jumaat ialah disebabkan solat Jumaat. Apa yang berlaku ialah seolah-olah satu kewajipan yang diperintahkan oleh Allah telah dijadikan alasan untuk penangguhan perlaksanaan urusan harian kerana orang yang bertanggungjawab menguruskannya perlu menunaikan solat Jumaat!

 

Sedangkan pada dasarnya, kerajaan telah memberikan masa yang cukup anjal kepada penjawatnya untuk melaksanakan tanggungjawab itu; ditambah boleh makan tengah hari lagi (12.15 tengah hari hingga 2.45 petang). Ada pejabat kerajaan yang bertindak untuk tutup kaunternya seawal 12.00 tengah hari dan dibuka semula hanya selepas 3.00 petang!  Dalam sela masa sedemikian pun, mereka beralasan 'terkejar-kejar' untuk melaksanakan solat Jumaat dan sukar untuk khusyuk.

 

Maka, apa yang diharapkan ialah selepas perlaksanaan cuti hari Jumaat di Johor kelak, perlu ada satu petanda khusus untuk membuktikan bahawa kecekapan dan keberkesanan sistem perkhidmatan awam bertambah baik kerana sudah tidak ada alasan yang konkrit untuk berlengah-lengah pada sebarang hari pun! Sebagaimana yang telah disyorkan oleh ulama-ulama kerajaan, hari Jumaat kini boleh dijadikan hari untuk beribadah dan mudah-mudahan kesemua rakyat beroleh ketenangan, termasuklah kakitangan awam. Johor akan bersama-sama Kedah, Kelantan dan Terengganu mempunyai masa kerja yang lebih baik kerana tiada lagi hari untuk 'terkejar-kejar' ke sini sana dan mereka akan mampu fokus pada kerja dan memberikan perkhidmatan terbaik kepada rakyat.

 

Tentang sama ada lebih Islami atau pun tidak bercuti hari Jumaat, penulis merasakan tanggapan itu adalah sesuatu yang kosmetik sahaja  kerana kelihatan lebih Islami dan menurut jejak langkah kebayakkan Negara-negara Arab. Tiada bukti secara nas Al-Quran dan Hadis bahawa umat Islam perlu bercuti pada hari Jumaat dan perlu menumpukan kepada ibadah sebagaimana yang digembar-gemburkan; sebaliknya kesemua itu sekadar adat kebiasaan yang diamalkan selepas zaman Nabi sallallahu alaihi wassalam dan Khulafa Ar-Rasyidin.

 

Dalam Surah Al-Jumaah, 62, ayat kesepuluh jelas Allah memberikan keizinan kepada orang-orang yang beriman untuk bertebaran di atas muka bumi untuk mencari kurniaan daripada-Nya. Maka secara langsung ayat ini menafikan bahawa seseorang itu perlu bercuti pada hari Jumaat dalam rangka menjadi seorang yang 'lebih Islam' (lebih warak).

Memetik HAMKA dalam tafsirannya pada ayat 10 Surah Al-Jumaah, beliau menjelaskan berikut selepas menafsirkan ayat 'maka bertebaranlah di bumi dan mencari kurniaan Allah' sebagai,

'Dengan demikian, nyatalah bahawa dalam agama Islam, Jumaat itu bukanlah hari istirahat buat seluruhnya, melainkan hari buat melakukan ibadah bersama-samanya, iaitu sembahyang Jumaat. Apabila Jumaat telah selesai, bolehlah bergiat kembali, bertebaranlah di bumi iaitu, "Dan carilah kurnia Allah."  Kurnia dari bertani dan berladang, usaha dari menggembala dan beternak, usaha dari berniaga dan jual beli, usaha dari macam-macam rezeki yang halal.'

 

Tambahan pula, sebenarnya wujud nas yang melarang untuk kita mengkhususkan ibadah tertentu pada malam dan hari Jumaat. Misalnya hadis daripada Abu Hurairah riwayat Muslim yang menyebut Nabi Sallallahu alalihi wasallam melarang pengkhususan solat malam (qiyamulail) pada malam Jumaat dan berpuasa pada hari Jumaat. Dan daripada sudut lain pula, menjadikan hari Jumaat sebagai hari cuti semata-mata kerana Solat Jumaat seolah-olah menyamai agama lain pula yang pada asalnya bercuti daripada bekerja pada hari tertentu kerana hendak beribadah!
 

 

Memang benar, Jumaat merupakan hari yang paling istimewa berbanding hari-hari lain di dalam seminggu dan kita dituntut melebihkan amal ibadah pada hari tersebut. Namun, bukanlah bermaksud kita boleh beribadah dengan menambah-nambah amalan tak tentu pasal (beramal amalan bidaah) semata-mata kerana harinya hari Jumaat. Kesemua amalan yang hendak dilakukan perlulah berlandaskan sunnah sebagaimana yang disabdakan oleh Nabi Sallallahu alaihi wasallam.

 

Intiha, penulis tiada masalah dengan cuti hari Jumaat. Namun, menurut hemat penulis, setelah perlaksanaan cuti hari Jumaat kelak di Johor, rakyat yang berkewajipanlah yang sebenarnya perlu menyedari kini, tiada alasan lagi untuk tidak bekerja dengan baik dan sempurna. Juga, yang lebih penting lagi, tiada alasan bagi yang wajib untuk tidak berjumaat kerana cuti telah diberikan pada hari itu. Barangsiapa yang tidak melaksanakan kewajipan itu kelak, sememangnya akan menanggung dosa yang sangat besar, lebih dahsyat mungkin berganda lagi dosanya kerana kerajaan dah  beri cuti pada hari itu! 

Misteri yang menyusahkan...

Tuhan kena tangkap

From Najib with Bangladeshi

 

 

Pascasuntingan dan penerbitan

 

Apa yang penulis bangkitkan ialah satu "curiosity" kerana PM Najib nampaknya sekadar berseloroh mempermainkan isu ini seolah-olah tuduhan itu ialah tuduhan yang kecil. Sedangkan tuduhan yang dibuat ialah satu tuduhan yang besar, membabitkan integriti kebolehpercayaan, kebolehupayaan sistem pilihan raya di Malaysia.

 

Sementelah TIADA satu pun tindakan yang benar-benar dapat menunjukkan yang BN/kerajaan/SPR menafikan sama sekali tuduhan tersebut dan masih ramai pengamal media sosial yang menggunakan isu itu dalam membincangkan politik Tanah air. Sekiranya pihak yang dituduh sendiri memandang ringan perkara tersebut dan tidak berusaha membawanya ke peringkat pengadilan, perkara ini menunjukkan mereka bersetuju bahawa memang wujud sekian-sekian ribu warga Bangladesh yang datang ke Malaysia tempoh hari untuk mengundi BN.

 

Sedangkan anggota BN dilengkapi dengan begitu ramai peguam yang boleh menyelesaikan kes ini secara undang-undang, maka mengapakah mereka tidak menggunakannya? Penafian lisan di media tidak mempunyai pemberat yang boleh dipercayai, sedangkan keputusan mahkamah pun sering dipertikaikan. Sepatutnya, isu ini telah lama disiasat (seperti sejurus tamat PRU), malangnya, kerajaan membiarkan sahaja isu ini dijadikan spekulasi liar.

 

Kini, PM Najib sendiri berseloroh hendak mempermainkan isu ini. Kebodohan pihak BN dalam mengatasi persepsi sebegini hanya akan memakan diri sendiri kerana sekiranya benar tiada orang Bangladesh yang mengundi untuk BN tempoh hari tetapi BN/kerajaan sekadar pejam sebelah mata, semakin mudah orang melemparkan tohmahan berat kepada BN (dah lama berlaku pun...).  

 

 

Kebatilan yang tersusun akan menewaskan kebenaran yang tak terancang.

From Dubai with Rosmah

COMANGNO

Tak cukup tarbiyah

 

Apabila PAS mengumumkan tahaluf siyasi dengan sebuah parti ultrasekular seperti DAP, ramai yang mengharapkan dengan usaha sebegitu dan kepimpinan melalui ulama yang begitu alim lagi warak, akan memberikan sinar baru dalam politik negara. Seseorang yang lurus akan mengharapkan parti seperti DAP yang selama ini menzahirkan sifat sekular akan bertambah faham dengan Islam. Malah, DAP mungkin akan lebih menerima perlaksanaan 'hukum Islam' dan 'negara Islam' (baca: berkebajikan) yang diperjuangkan oleh PAS sejak awal penubuhannya.

Malangnya, bukan sekali dua pimpinan tertinggi parti DAP mengeluarkan kenyataan yang sangat-sangat bertentangan dengan sifat dan sikap orang yang telah faham dengan Islam dan faham. Seakan-akan, semakin rapat DAP dan PAS, semakin jahil DAP untuk memahami roh perjuangan Islami PAS dan agama Islam itu sendiri! Sedangkan PAS begitu lantang dan sensitif kepada parti seagama dan sebangsa seperti UMNO namun begitu lunak dan bertoleransi dengan parti yang semenjak kewujudannya sering mempersoalkan isu-isu berkaitan bangsa Melayu dan agama Islam.

Dan Karpal Singh pun telah berkali-kali mengeluarkan kenyataan yang sentiasa mempertikaikan status quo yang telah diamalkan dalam negara ini terutamanya berkaitan Islam, Melayu dan Raja. Beliau juga tidak pernah menarik semula sebarang kenyataan yang dibuat yang dikecam oleh pihak lain. Begitulah halnya dengan kenyataan-kenyataan yang dikeluarkan olehnya yng dilihat sangat-sangat mengancam kedudukan Islam namun dibiarkan sahaja oleh pimpinan tertinggi PAS. Biasanya, Tok-tok guru PAS menerangkan pula sebab kepada kenyataan Karpal Singh dengan menjawabnya 'itu pandangan peribadi.' Apa ke halnya itu pandangan peribadi sedangkan kenyataan itu keluar daripada mulut seorang yang berjawatan 'Pengerusi Kebangsaan DAP.'

Adakah PAS masih tidak memahami hierarki kepimpinan DAP (atau tidak memahami apa itu hierarki kepimpinan)? Atau adakah kata-kata Karpal itu sekadar kata-kata kakak tua yang tidak mempunyai pemberat di sisi kepimpinan DAP? Sungguh, kata-kata Karpal Singh itu bukannya bersifat peribadi, tetapi kenyataan itulah sebenarnya kenyataan mewakili DAP! Seorang pengerusi syarikat misalnya, apabila mengeluarkan sesuatu kenyataan dalam satu sidang terbuka  bagi pihak syarikat ialah kenyataan ‘mewakili syarikat terbabit;’ dan bukannya kenyataan peribadi si pengerusi. Maka, mengapakah PAS masih cuba merasionalkan kenyataan seorang pengerusi parti sebagai kenyataan 'peribadi?'

Seharusnya PAS mengambil kira pandangan yang telah dibuat oleh Dewan Ulama untuk mengkaji kembali kerjasama politik dengan DAPkerana sangat-sangat jelas bahawa pihak yang paling banyak terpaksa termakan budi dan tergadai body ialah PAS. Tatkala pemimpin Pakatan yang lain sentiasa daripada masa ke maasa mengeluarkan kenyataan yang jelas mencabar kedudukan Islam di dalam negara, datang pula pimpinan tertinggi PAS yang kalaulah tidak menyokong kenyataan itu, bertindak sebagai pembela pasif pula dengan menyandarkan kenyataan itu bersifat peribadi. Sudahlah perjuangan negara Islam terpaksa dikebajikankan, kalimah Allah hendak dikompromikan, kini segala kenyataan pihak Pakatan yang lain yang bertentangan dengan keberadaan PAS sendiri terpaksa dibela dengan 'memperibadikan' kenyataan itu!

Sedangkan dalam banyak perjuangan Islami oleh PAS, mereka tidak akan pernah mendapat sokongan dan dokongan daripada pihak Pakatan yang lain. Sehinggakan pernah berlaku Exco agama peringkat negeri pun tidak diberikan kepada PAS bagi negeri-negeri yang dikuasai oleh Pakatan dengan kerusi minoriti PAS. Maka, bolehlah dikatakan sekutu PAS sendiri tidak yakin dengan pembawaan agama oleh PAS.

Maka, relevenkah lagi PAS dalam Pakatan hanya untuk dipergunakan untuk memancing undi Melayu?

Gudang Garam Tak Haram???

Hadis-hadis penting dalam timbangan untuk beribadah

Sarang labah-labah dan hijrah

 

Hari ini genaplah 1435 tahun perkiraan tahun dan bulan dalam Islam dan di Malaysia, hari ini dijadikan sebagai satu lagi hari untuk bercuti dan menyambutnya. Perkiraan bulan dan tahun ini dilaksanakan dengan mengambil kira peredaran bulan dan sangat popular dengan gelaran takwim qamari.

Barangkali nama arab (' قمر  ' qamar = bulan) yang digunakan dalam Bahasa Melayu bagi menjelaskan jenis perkiraan tersebut menyebabkan mungkin ramai yang menyangka hanya 'tahun/bulan Islam' sahaja yang menggunakan peredaran bulan sebagai asas kalender mereka. Sedangkan, kebanyakkan etnik dan bangsa turut menggunakan pergerakkan bulan sebagai asas kepada kalender mereka seperti Cina, Korea, Jepun, Vietnam dan India.

Sebab itulah penulis sangat tidak setuju dengan istilah yang digunakan di Singapura yang merujuk 'Lunar New Year' sebagai sambutan 'Gong Xi Fa Chai' atau Tahun Baru Cina kerana melalui definisi, Awal Muharam juga ialah sejenis 'Lunar New Year.' Hal ini  membangkitkan pertikaian dasar di Singapura yang seolah-olah tidak mengiktiraf kewujudan bangsa Cina di negara itu dan tidak sensitif terhadap kewujudan kalender lain yang turut menggunakan takwim qamari sebagai asas pengiraan kalender mereka, seperti kalender Hijriah dan kalender India.

Kembali kepada Hijrah; takwim Islami ini mengambil kira masa penghijrahan Nabi Muhammad sallallahu alaihi wasallam bersama-sama sahabat baginda, Abu Bakar As-Siddiq radiallahuanhu daripada Makkah ke Madinah. Apa yang menarik ialah pengkisahan hijrah itu disertai dengan peristiwa di sebuah gua yang dikenali sebagai Gua Tsur yang menjadi tempat persembunyian kedua-dua Nabi SAW dan Abu Bakar daripada musyrikin Makkah yang sedang mengejar mereka.

Salah satu keajaiban yang dikhabarkan dalam peristiwa di gua itu ialah peranan labah-labah dan burung yang membina sarangnya di pintu gua tersebut. Hal ini menyebabkan musyrikin Makkah yang sedang mencari mereka tidak berkeinginan untuk masuk atau tunduk ke lubang gua tersebut kerana kewujudan kedua-dua alamat tadi (sarang labah-labah dan burung) cukup untuk meyakinkan tiada siapa yang telah memasuki gua tersebut.

Justeru, mengambil manfaat daripada kejadian sarang labah-labah itu, kerajaan Malaysia telah menggunakan gambaran sarang labah-labah sebagai simbol kepada sambutan Awal Muharam peringkat kebangsaan yang lebih popular digelar Maal Hijrah. Simbol itu digunakan daripada tahun ke tahun dan seolah-olah menjadi simbol atau logo rasmi sempena sambutan Maal Hijrah. Kelihatan sungguh cocok sekali sambutan Maal Hijrah dengan simbol sarang labah-labah dengan huruf ha di tengah-tengahnya itu.

Namun, hasil penerbitan naskhah-naskhah baharu yang membuat analisis dan perbandingan terhadap pengkisahan-pengkisahan yang popular dan berlegar di dalam masyarakat, didapati bahawa kisah bantuan labah-labah, burung dan sarang mereka itu boleh dipertikaikan kesahihannya. Misalnya karya Khadijah Bukan 40 Tahun ketika berkahwin dengan Rasulullah sallallahu alaihi wasallam, membawa sejumlah laporan ulama-ulama yang mendhaifkan kisah tersebut sama ada terus kepada kisah itu mahupun berasaskan kepada perawi-perawi yang meriwayatkan kisah tersebut  (Mohd Dzul Khairi Mohd Noor, 2012, 71-75). Pun begitu, pengarang turut menyertakan penghasanan hadis lain yang berkaitan seperti daripada  Ibn Hajar dan Ibn Kathir tanpa penglibatan watak burung.

Bahkan, sebelum ini pun dalam sebuah naskhah lain turut meletakkan kisah labah-labah dan burung di pintu gua Thur itu sebagai kisah yang dhaif. Naskhah tersebut ialah Kisah Para Nabi yang Tidak Boleh Dijadikan Hujjah. Bagaimanapun, perlu dijelaskan di sini penulis naskhah pertama berguru kepada penulis naskhah kedua; maka tidak hairanlah sekiranya pendapat yang ditakqulkan adalah sama. Akan tetapi, hal ini sudah cukup untuk meletakkan kisah ini mempunyai pertikaian-pertikaian yang perlu dibincangkan sekiranya kisah tadi hendak dijadikan dalil atau hujjah mengangkat peranan labah-labah dalam hijrah Nabi sallallahu alaihi wasallam.

Ada yang mungkin berhujjah, sesungguhnya peranan labah-labah dan sarangnya itu sabit di dalam Al-Quran sehinggakan ada di antara surah di dalam kitab suci itu dinamai Al-Ankabut (bermaksud labah-labah). Maka, hujjah ini boleh dijawab sebagaimana berikut.

Pertamanya, penamaan surah dalam Al-Quran tidak semestinya menunjukkan pengiktirafan terhadap subjek yang diangkatkan sebagai nama. Misalnya, surah Al-Baqarah tidak mengangkat lembu betina sebagai subjek perbahasan yang paling utama, apatah lagi hendak memberikan kelebihan kepada haiwan tersebut. Sementara Surah Muhammad yang sebahagian besarnya membincangkan hal-hal berkaitan jihad terhadap orang kafir, sememangnya merupakan satu penghormatan kepada Nabi Muhammad sallallahu alaihi wasallam daripada segi penamaan.

Keduanya, sebagai hujjah penguat kepada hujjah pertama iaitu labah-labah dan sarangnya yang dipetik permisalan oleh firman Allah Taala bukanlah berbentuk pengiktirafan. Sebaliknya, perbandingan yang Allah firmankan dalam Surah Al-Ankabut ialah betapa rapuhnya iktiqad golongan musyrikin yang menyembah dan meminta perindungan daripada selain Allah seumpama betapa rapuhnya sarang atau rumah yang dibina oleh labah-labah. Firman-Nya dalam Al-Quran yang bermaksud:

‘Bandingan orang yang menjadikan yang lain daripada Allah sebagai pelindung ialah seperti labah-labah yang membuat sarang, sesungguhnya sarang-sarang yang paling reput ialah sarang labah-labah; sekiranya mereka mengetahui.’ (Surah Al-Ankabut, 29 ayat 41)

Memetik pendapat Al-Qurtubi, perbandingan terhadap sarang labah-labah itu adalah untuk memberikan gambaran tentang rapuhnya sarang itu, tidak dapat memberikan sebarang pertolongan dan perlindungan daripada cuaca panas dan sejuk (Salahuddin Abdullah dan Omar Khalid, 2009, 468). As-Sa'di berpendapat bahawa labah-labah ialah haiwan yang sangat lemah rumahnya pula ialah rumah yang paling rapuh. Manakala membina rumah yang rapuh itu tiadalah memberikan kekuatan kepada si labah-labah melainkan bertambah lagi kelemahannya. Maka begitulah juga orang-orang yang meminta pelindung selain daripada Allah, maka mereka bertambah lemah, bertambah reput malah tidak dapat sebarang pertolongan sekecil mana pun daripada sembahan-sembahan mereka itu. (2007, 487).

Nyata di sini penyebutan ibarat labah-labah dan sarangnya bukannya hendak mengangkatnya sebagai haiwan yang kecil namum berjasa atau cukup berjaya dalam berperanan dalam Islam atau sejarah Islam, sebaliknya menjadi kiasan kepada sembahan-sembahan yang lemah, dan yang si penyembahnya pula semakin dilemahkan oleh kelakuan menyembah yang lemah. Oleh sebab itu, labah-labah dijadikan misalan kepada orang yang meminta kepada yang selain daripada Allah yang tidak mengetahui bahawa mereka akan semakin rugi daripada pertolongan Allah.

Justeru, dengan kisah yang diragui statusnya dan tafsiran ayat Al-Quran yang bertentangan dengan gambaran asal dibuat untuknya, adakah sarang labah-labah masih releven untuk dijadikan simbol Maal Hijrah? Mungkin ada haiwan lain yang boleh dijadikan sebagai simbol hijrah seperti lebah kerana dalam kalam-Nya itu jelas mempunyai isyarat untuk memikirkan kejadian lebah, sarangnya dan madunya (boleh rujuk surah An-Nahl).

Ataupun, untuk bersikap lebih neutral dan tidak terlalu taksub kepada haiwan, bolehlah dibuat satu logo lain yang menerapkan gesaan untuk berhijrah ke arah kebaikan. Walaupun sebenarnya memang diakui, sambutan Maal Hijrah tidak semestinya memerlukan logo.

Namun, tidak juga menafikan penggunaaan logo sarang labah-labah sebagai simbol sambutan boleh dilihat sebagai bertentangan dengan isyarat yang dibawa oleh  Al-Quran itu sendiri, kerana sarangnya yang rapuh itu tidak memberikan kebaikan kepada dirinya sendiri, apatah lagi kepada orang lain. Justeru agak menyimpang daripada hasrat asal mengingati peristiwa hijrah yang merupakan titik permulaan ketamadunan Islam di atas muka bumi ini.

 

Rujukan

Abdurrahman bin Nashir As-Sa'di, Taisir Al-Karim Ar-Rahman fi Tafsir Kalam Al-Mannan, jld 5, terj. Muhammad Iqbal et. al., Jakarta: Pustaka Shifa, 2007.

Mohd Dzul Khairi Mohd Noor, Khadijah Bukan 40 Tahun Ketika Berkahwin dengan Rasulullah sallallahu alaihi wasallam, Seremban: Creative Publika, 2012.

Salahuddun Abdullah dan Omar Khalid, Tafsir Mubin, jld 4, Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka, 2009.

Madah dah kalah

 

Secara tiba-tiba, kekalahan BN di PRK Sungai Limau  sudah dijangka oleh media harian prokerajaan. Kini, hasil daripada PRK itu seolah-olah sudah diramal siap-siap sementelah sebelum ini, seolah-olah calon daripada BN mampu membuat kejutan. Kejutan hapakebenda? (Penulis pernah mengemukakan cadangan untuk BN tidak bertanding dalam terbitan sebelum ini untuk menjimatkan masa dan kos).

Menang tetap menang walau berapa pun majorotinya. Secara tidak langsung, kemenangan calon PAS, Azam Abd Samat membuktikan bukan semua pengundi luar bandar yang memihak kepada UMNO; tidak sebagaimana yang dicanang oleh orang-orang kuat UMNO sendiri. Jadi, UMNO pun berhelahlah dengan 'mengecilnya' majoriti undi, kononnya sokongan pengundi terhadap UMNO bertambah. Soalnya sekarang bukannya kecil atau besarnya majoriti. Soal sebenarnya ialah masih lebih seribu orang pengundi yang lebih memihak kepada PAS! Mereka meletakkan keyakinan yang lebih besar kepada calon PAS. Itu sahaja.

Malah, pengurangan peratusan keluar mengundi sebenarnya melemahkan lagi hujah pengurangan majoriti kerana belum tentu sekiranya peratusan keluar mengundi sama atau melebihi sebagaimana PRU ke-13, majoriti itu turut sama mengecil. Lainlah kalau peratusan mengundi semalam lebih besar berbanding PRU lepas, yang memungkinkan kesimpulan yang pengundi yang memilih BN sudah bertambah.

Kekalahan BN di Sungai Limau untuk sekian kalinya sekali gus menunjukkan walaupun BN mempunyai kelebihan capaian media utama untuk mendakyahkan propaganda mereka untuk menarik minat penduduk tempatan untuk mengundi BN. Takkanlah orang di Sungai Limau tak tengok tv? Kelebihan media massa tidak memberikan sebarang manfaat kepada BN di kawasan kubu kuat parti lawan. Malah segala insentif yang diberikan oleh pihak kerajaan gagal memberikan keputusan yang bererti dan diharapkan tatkala BN begitu teruja untuk melakukan upset di Sungai Limau.

Motto 'Berani Berhijrah' nampaknya tidak dapat diterjemahkan dalam keputusan PRK kali ini. Pengundi di Sungai Limau masih mahu mengekalkan tradisi di pimpin oleh PAS di DUN bekas Menteri Besar Kedah itu. Sekali lagi, Mukhriz terpaksa menerima kenyataan yang nasib tidak menyebelahinya  dalam memimpin UMNO untuk PRK terbabit setelah beliau turut gagal merebut kerusi Naib Presiden UMNO. Aura sebagai anak bekas Perdana Menteri sahaja nampaknya tidak mencukupi. Tak sempat jugalah pihak media massa prokerajaan hendak kaitkan sambutan Maal Hijrah hari ini dengan 'hijrahnya pola pengundian di Sungai Limau' kerana PAS masih mengekalkan kerusi. Kalau tidak, maunya dibuat satu dokumentari khas kerana kejayaan BN itu dan kaitannya dengan Awal Muharam gamaknya!

Pendek katanya, kekalahan di Sungai Limau membuktikan pengaruh tradisional PAS masih lagi likat di kalangan pengundi-pengundi di kawasan tertentu di luar bandar. Perkara ini turut membuktikan bahawa UMNO tidak boleh mendabik dada yang merekalah hero kepada penduduk luar bandar dan sokongan golongan itu kepada UMNO bertambah baik. Seandainya benarlah andaian itu, maka tiadalah masa dan tempat lain yang sangat cucuk untuk membuktikannya melainkan di PRK Sungai Limau.

Akan tetapi, Sungai Limau menidakkannya dengan cukup meyakinkan...

I Spy bersepai

 

Pendedahan media tentang operasi pengintipan komunikasi yang dilaksanakan oleh US dan agensi keselamatannya, NSA bukanlah sesuatu yang mengejutkan. Sebelum ini pun, Julian Assange dan WikiLeaks-nya telah mendedahkan intipan komunikasi antara perisikan Singapura ke atas Malaysia. Cuma dalam konteks WikiLeaks, risikan tersebut menjurus kepada nama ketua pembangkang Malaysia pada ketika itu (dan ketika ini pun), Anwar Ibrahim. Sebaliknya, intipan kali ini yang didedahkan oleh seorang lagi peniup wisel (whistle blower) yang lebih rapat dengan kerajaan Amerika iaitu kontraktor NSA, Edward Snowden.

Kes berprofil tinggi yang berjaya dicerap oleh media antarabangsa ialah intipan komunikasi persendirian Canselor Jerman (taraf Presiden), Angela Merkel. Di Asia Tenggara, proksi rasmi US dan agensinya NSA di rantau ini, Australia didakwa telah mendalangi risikan komunikasi di Indonesia. Hal ini telah membawa kepada pergeseran diplomatik antara negara republik itu dengan negara kanggaru yang sememangnya sebelum ini acap kali bergeser.

Malah, menurut pendedahan yang dibuat oleh media Australia turut mengaitkan pejabat Kedutaan US dan Persuruhjaya Tinggi Australia sebagai dalang risikan pihak US terhadap Malaysia. Hal ini mengundang persoalan sejauh mana pencerobohan maklumat yang berjaya membolosi oleh pihak yang dituduh di dalam Malaysia? Apakah maklumat sulit negara yang telah diperoleh pihak Australia dan US untuk kepentingan mereka?

Perkara ini sebenarnya menimbulkan kegusaran dikalangan rakyat tempatan kerana kegiatan intipan dan risikan melampau boleh menimbulkan syak-wasangka yang berlebih-lebihan. Misalnya, telah tersebar ke pengetahuan umum di bandar raya New York, umat Islam menjadi sasaran intipan dan risikan melampau oleh jabatan polis negeri itu. Kegiatan keterlaluan itu mengundang rasa marah penduduk Islam di Big Apple lantaran kelakuan yang sangat tidak bertanggungjawab dan berniat jahat seolah-olah memukul rata kesemua orang Islam sebagai pengganas.

Namun, itulah hakikatnya US. Mereka masih terperangkap dalam dunianya selepas Perang Dingin untuk berterusan menjadi polis dunia. Lebih buruk, mereka bertindak bagaikan samseng; menghalalkan tindakan diri sendiri kepada orang lain atas alasan keselamatan, tetapi menidakkan tindakan orang lain yang turut menggubakan alasan sama untuk mempertahankan diri.

Misalnya hal berkait persenjataan, US beria-ia sungguh untuk memaatikan negara lain di dunia untuk tidak memiliki senjata nuklear dan senjata pemusnah besar-besaran (WMD). Tetapi, US sendiri tidak pernah mengisytiharkan secara jelas sama ada mereka mempunyai WMD dan senjata nuklear. Tambahan pula, US-lah satu-satunya negara di dunia ini yang mengunakan senjata pemusnah besar semasa Perang Dunia ke-2.

Pihak keselamatan US dan agensinya, NSA mempertahankan tindakan mereka untuk mengintip dengan alasan memang termaktub dalam perundangannya untuk melaksanakan risikan-risikan tersebut. US turut menegaskan apa sahaja yang dilakukan oleh mereka ialah satu 'bantuan' keselamatan US kepada negara-negara sahabat. Pada masa yang sama, US turut akan dapat menjamin keselamatan 'kepentingan US'. Seolah-olah mereka berkata, 'Kamu seharusnya berterima kasih kepada kami kerana menjalankan kerja untuk kamu dengan percuma!'

Apa yang menyeramkan ialah betapa US sendiri gagal untuk mengawal rakyatnya sendiri daripada melakukan pembunuhan besar. Apabila terjadi pembunuhan beramai-ramai di negaranya sendiri akibat kegagalan dalam pengurusan pemilikan senjata, US dan pentadbirannya sendiri tidak mampu untuk menyelesaikan domestiknya itu. Setelah gagal mengawal tindak-tanduk penduduknya dalam kes pemilikan senjata, US hendak mengaburi pula kelemahan itu untuk mengawal pemilikan senjata negara lain. Apa cerita?

Kegiatan keji US dan sekutunya untuk melakukan intipan dan risikan peribadi kepada negara-negara yang dianggap bersahabat baik dengannya menggambarkan dogma superiority complex yang dipegang olehnya. Lebih malang lagi, antara perkara pertama yang perlu dihadapi oleh Duta Besar baharu US ialah isu intipan ini. Akhirnya, US akan selamanya terperangkap dalam permainan Perang Dingin untuk menguasai dunia dengan mengawal kegiatan negara lain kerana sangat risau dengan kelibat negara lain.

Malah, tidak keterlaluan untuk mengatakan pendedahan kegiatan intipan oleh US mungkin sekadar sepersepuluh daripada kegiatan sebenar yang telah US laksanakan. Negara Uncle Sam itu sememangnya mempunyai kapabiliti untuk melaksanakan bermacam jenis intipan dan risikan kerana mereka memang mempunyai teknologi komunikasi dan maklumat yang terkini. Maka, tindakan mereka bolehlah dikatakan sebagai masih berterusan dalam alam mempraktikkan hegemoni di kalangan negara dunia yang lain.

Sampai bila? Itulah persoalan yang barangkali amat sukar untuk dijawab. Selagi negara bernama US itu masih kekal dengan dogma penguasaannya, maka selagi itulah negara di dunia ini terpaksa tunduk kepada agenda hegemoninya. Yang pasti, US akan kekal sangat takut dengan bayangan paksi kejahatan yang memusuhi demokrasi ala-US dan akan berusaha untuk memastikan kesemua negara akan tunduk kepada demokrasi itu.

Kalau dah kerajaan tak boleh buat apa, apa boleh buat?

 

Meneliti kisah di Cameron Highlands dan membaca komen-komen yang diberikan oleh sama ada birokrat-birokrat yang terlibat, mahupun ahli politik yang berkaitan, nyatalah kepada kita, tak ada apa-apa yang boleh dibuat. Paling banyak pun sekadar menunggu terjadinya lagi satu lagi banjir lumpur berlaku dan permainan mempersalahkan kembali melingkari dada-dada akhbar barang mungkin seminggu dua. Selepas itu, masyarakat dan negara akan reaktif menantikan apakah yang akan terjadi untuk sekian kalinya.

Daripada satu sisi, kejadian yang berlaku membogelkan lagi kelemahan pentadbiran tanah yang melanda Pahang. Isu pembogelan kelemahan pentadbiran tanah walau di mana jua negerinya bukanlah sesuatu yang asing. Namun, kalau dah sampai tahap bukit bukau pun sudah di bogelkan, bukanlah kali pertama dikaitkan dengan negeri Pahang. Misalnya, lawatan PM kelima, Pak Lah dengan helikopter ke kawasan sempadan Kelantan-Pahang pernah mendapat tempat di muka hadapan akhbar bagi menunjukkan betapa rakusnya peneroka haram menjadikan tanah tinggi sebagai tanah pertanian.

Membelek kembali lampiran-lampiran kejadian silam, tidak sukar sebenarnya untuk memahami mengapakah kejadian yang sama berulang lagi. Tampak sungguh isu-isu sebegini sekadar bertaraf Chipsmore. Lebih-lebih lagi isu alam sekitar yang perlu dikaitkan dengan keuntungan kapital sahaja yang diberikan keutamaan dalam mana-mana penggubalan dasar-dasar kerajaan. Kalaulah tiada kesan buruk akibat penarahan bukit oleh manusia, sudah pasti kesemua bukit yang boleh dibotakkan, akan dibotakkan untuk manfaat jangka pendek.

Apabila membaca kenyataan MB Pahang Adnan Yaacob tentang ketidakupayaan kerajaan negeri untuk mengawal aktiviti di Cameron Highlands sambil mengisyaratkan bahawa isu itu terlalu besar untuk ditanggung oleh kerajaan, maka eloklah lepaskan sahaja kawasan itu kepada pentadbiran mereka sendiri. Biarlah rakyat di sana yang menguruskannya sendiri dan menanggung risikonya. Tak perlulah ada kawasan DUN dan Parlimen di situ. Masakan tidak? MB-nya pun telah mengeluarkan kenyataan, 'terpulanglah kepada penduduk di sana.' Sebab utamanya ialah tidak boleh berbuat apa-apa! Pendidikan tak berkesan!

Nada semacam nihilisme yang diberikan oleh MB Pahang dalam persoalan berkenaan Cameron Highlands memperlihatkan sisi ketiadaan sebarang inisiatif yang akan dilaksanakan oleh kerajaan negeri bagi mengatasi masalah di tanah tinggi itu. Penulis masih ingati kredibiliti Karam Singh Walia pada satu ketika dahulu yang membuat laporan tentang Cameron Highlands mengundang KYDYMM Sultan Pahang mencemar duli ke sana untuk mengetahui isu yang dibangkitkan pada ketika itu. Kini, memori itu hanya tinggal memori kerana maklum balas yang diterima selepas daripada laporan terbabit, lebih sepuluh tahun dahulu sekadar bak cahaya kunang-kunang yang sekadar berkelip-kelip melemparkan cahaya waktu malam gelap-gelita.

Akhirnya, permainan menyalahkan (blame game) akan kedengaran lagi sekali pada masa akan datang; mengenangkan tindak balas yang sama mungkin akan berlaku sekiranya berlakunya bencana dan membawa kepada kerosakan dan kematian di Cameron Highlands. Dah tak ada apa-apa yang kerajaan negeri boleh buat!!!!

GST: Antara BN dan PR

 

Melainkan  berlaku sesuatu yang luar biasa dalam masa 17 bulan yang akan datang, cukai barangan dan perkhidmatan (GST) akan mula dikuatkuasakan pada April 2015. Sebagaimana yang pernah penulis utarakan sebelum ini, perlaksanaan GST ialah satu 'kegilaan' pada pihak 'ahli ekonomi' dan 'ahli audit/cukai.' Maka, ada kemungkinan yang sangat-sangat besar, kumpulan-kumpulan inilah yang sebenarnya mendapat manfaat daripada perlaksanaan cukai tersebut kerana mereka yang beria-ia benar agar dasar itu dilaksanakan.

Lebih menyeramkan ialah ada di kalangan pakar-pakar ini yang menyarankan penurunan cukai persendirian dan korporat tidak perlu dilaksanakan bagi membolehkan GST itu lebih 'stabil' di dalam iklim ekonomi Malaysia. Lalu, selepas mencapai 'kestabilan,' barulah kerajaan boleh menurunkan kadar cukai persendirian dan korporat secara gradual sehingga mencapai 20 peratus. Persoalan yang boleh dibangkitkan ialah, bagaimana kalau sekiranya kalau keadaan cukai 'tak stabil?'

Bagaimanapun, setidak-tidaknya kita boleh menjangkakan tiada satu gelombang besar tunjuk perasaan jalanan yang akan diwujudkan oleh pihak pembangkang di Malaysia untuk menentang sekeras-kerasnya GST sebagaimana mereka pernah lakukan untuk menuntut pilihan raya yang lebih bersih. Atau dalam erti kata lain, mungkin tidak ada himpunan seumpama 'Himpunan Hijau' atau 'Himpunan Blackout 505' yang pernah dilakukan untuk menuntut itu dan ini.

Masakan tidak, Ketua Umum Pakatan Rakyat (PR) yang juga Perdana Menteri Bayangan Malaysia sendiri mengakui bahawa sistem GST yang akan dilaksanakan itu lebih baik daripada sistem sedia ada. GST dikatakan sebagai sistem percukaian yang cekap dan telus yang mampu memberikan kebaikan kepada negara. Walaupun mempunyai perincian tertentu, ternyata di peringkat kepimpinan tertinggi untuk PKR telah mengakui 'kebaikan' sistem GST.

Hal ini cukup berbeza dengan PAS yang kini dipaksa untuk menghadapi PRK Sungai Limau apabila mereka telah mula memainkan persepsi bahawa perlaksanaan GST akan membebankan rakyat. Malah, Presiden PAS, Al-Allamah Sohibul Fadhilah Al-Ustaz Datuk Seri Hadi Awang turut menegaskan yang 'pandangan Ketua Umum Pakatan Rakyat bukannya pandangan ijmak Pakatan Rakyat.' Masih belum jelas apakah pandangan sebenar dan rasmi darripada pihak PR berkaitan perlaksanaan GSTdan masa sahaja yang akan menentukannya.

Justeru, dasar PR terhadap GST hanya akan diketahui dalam tempoh 'peralihan' ini. Apa yang jelas ialah PM Bayangan Anwar Ibrahim mengakui akan terus melaksanakan GST seandainya PR berjaya mengungguli tampuk pemerintahan negara. Dalam maksud frasa yang berbeza, sekiranya PRU 13 memihak kepada PR, ada kemungkinan yang cukup besar bahawa mereka akan turut melaksanakan GST; tapi dengan nada yang lebih lunak dan indah. Malah mungkin akan menyalahkan pihak kerajaan BN kerana tidak melaksanakan kaedah cukai sebaik, secekap dan setelus GST semasa pemerintahan mereka yang berpuluh tahun!

Pendek kata, ruang untuk penentang-penentang GST semakin sempit kerana di peringkat politik pun, sudah wujud dua pandangan berlainan kutub yang agak ekstream. Hal ini tidak seperti BERSIH yang mendapat sokongan sepenuhnya PR dan bantahan Projek Lynas yang mendapat sokongan seluruh pimpinan PR; melainkan seorang. Dalam isu GST ini, dua orang pemimpin agung PR melalui PKR sudah mengaku secara prinsipnya, cukai jenis ini lebih baik daripada sistem sebelumnya.

Dan kalau ditanya kepada penulis pandangan tentang GST, penulis tetap dengan pendirian tempoh hari iaitu sekiranya kutipan cukai kerajaan sudah semakin cekap, telus dan memberikan pulangan yang baik, apakah pula jaminan kerajaan bahawa mereka semakin cekap, telus dan tidak sekadar memberikan gula-gula kepada kumpulan tertentu sahaja....