'Nampaknya undang-undang di Malaysia lebih longgar kerana masih membenarkan anak-anak kecil ditinggalkan di rumah dijaga oleh adik-beradik yang lebih tua. Kalau di sini, maunya ibu bapa kepada anak kecil itu kena saman kerana telah melanggar undang-undang penjaga anak bawah umur,' begitulah lebih kurang ayat dalam rencana yang pernah penulis baca. Dalam rencana itu, pengarang rencana membandingkan beberapa peraturan di negara Eropah yang beliau diami kerana belajar di sana dengan negara Malaysia.
Konotasi kepada kenyataan tersebut ialah, nasib baiklah undang-undang di Malaysia tidak cukup tegas sampai kakak pun tak boleh jaga adik seandainya kakak bawah umur. Kalau tidak, tentulah penjagaan kanak-kanak di Malaysia lebih rumit dan akan mengganggu kehidupan orang dewasa pula. Masakan tidak, adik-beradik yang bawah umur menjaga adik pun tak boleh, bagaimana mungkin ibu bapa atau penjaga hendak berenggang daripada mereka walau seketika. Semua anak-anak kena dibawa bersama atau mereka perlu kepada pertolongan dewasa lain untuk menjaga anak-anak.
Hal ini dikatakan demikian kerana anak yang lebih tua, tetapi masih di bawah umur tidak boleh menjaga adiknya. Misalnya kakak yang tingkatan tiga, masih belum layak menjaga adiknya yang darjah dua. Abang yang berumur 17 tahun kiranya masih tidak boleh menemani adik yang lebih muda daripadanya. Keterikatan ini akan menyebabkan ibu bapa tidak mempunyai pilihan lain selain meminta sama ada saudara mara mereka turut serta membantu untuk menjaga anak-anak atau menggaji penjaga untuk keperluan tersebut.
Adakah sedemikian rupa undang-undang di Malaysia?
Bahkan, negara yang mempunyai undang-undangnya yang tersendiri untuk kanak-kanak. Undang-undang di negara ini turut menjaga hak kanak-kana agar mereka tidak berhadapan dengan situasi yang tidak boleh dipertanggungjawabkan. Cuma, perlaksanaan hak-hak kanak-kanak inilah yang boleh dipersoalkan. Kita sering mendengar, 'kalau di negara lain, segini segini' seolah-olah negara ini tidak mempunyai undang-undang yang sama. Sedangkan undang-undangnya wujud namun perlaksanaannya masih lagi tak nampak. Setidak-tidaknya, tanggungjawab untuk memastikan keselamatan anak-anak semasa di bawah jagaan ibu bapa wujud di negara ini.
Akan tetapi, senario yang selalu berlaku memperlihatkan betapa kurangnya kepekaan ibu bapa terhadap anak-anak. Budak tadika dibiarkan ke kedai untuk 'membelikan barang' untuk membantu si emaknya. Pening jugalah kadang-kala si peniaga hendak mengetahui apa sebenarnya yang dikehendaki oleh budak itu kerana budak masih pelat bercakap. Begitu juga budak sekolah rendah ke pasar malam seorang diri untuk membeli makan malam. Budak awal belasan tahun membawa motorsikal bapanya berjalan-jalan; atau kadang-kala sudah pandai berlumba haram dengan rakan-rakan sebaya.
Jika tidak berlaku apa-apa, tidak ada masalah yang timbul. Soalnya, ialah apabila berlaku sesuatu, maka siapakah yang hendak dipersalahkan?
Dalam beberapa jenayah yang berstatus terkenal, anak-anak yang menjadi mangsa kepada penculikan sehingga membawa kematian, maka keadaan mereka diculik ialah ketika mereka tidak di bawah jagaan ibu bapanya. Ada yang berjalan seorang diri di tempat keramaian dan ada yang bersama dengan adiknya di kawasan permainan. Seandainya keadaan demikian berlaku di 'negara Barat,' nescaya ibu bapanya disaman dan anak-anak tersebut dirampas lantaran 'tidak cukup padan (fit)’ untuk menjaga anak. Tetapi, di sini tidak. Hal ini dikatakan demikian kerana hendak menjaga hati ibu bapa yang sedang bersedih angkara kehilangan orang yang tersayang.
Malah, di Malaysia, begitu ramai daripada anak muda yang menunggang motorsikal atau memandu kereta tanpa sebarang lesen. Mereka ini sama ada memang dibenarkan oleh ibu bapa untuk berbuat demikian atau ada yang melakukannya secara curi-curi. Tatkala berhadapan dengan sekatan polis dan disebabkan takut, mereka akan melakukan perkara bukan-bukan seperti melawan arus cuba melarikan diri. Ada dikalangan mereka yang ditimpa kecederaan kerana hendak lari daripada pihak polis. Sehinggakan wujud kes dek kerana kekhilafan polis sampai anggota polis melepaskan tembakan kepada kereta yang dipandu oleh budak bawah umur yang membawa kepada kematiannya. Tentu perkara ini tidak berlaku sekiranya mereka dapat dihalang sama sekali daripada berbuat demikian oleh ibu bapanya.
Kecederaan dan kematian telah berlaku namun sebagaimana di Malaysia, ibu bapa tidak dikenakan sebarang tindakan kerana kasihan kepada ibu bapa yang menghadapi keadaan jatuh di timpa tangga. Akhirnya, ambil pengajaran sendiri sahajalah.
Sementelah, wujud undang-undang dalam negara ini yang boleh mensabitkan ibu bapa yang cuai sehingga menyebabkan kecederaan mahu pun kematian anak-anak kerana kecuaian mereka menjaga anak sendiri. Pelbagai jawapan yang akan diberikan, senang cerita, 'perkara dah nak jadi, nak salahkan siapa?' Atau 'orang yang melanggar/menyebabkan kematian/menculiklah sebenarnya yang bersalah!'
Sebab itulah daripada satu segi, kerajaan Malaysia memang baik kerana tidak menguatkuasakan undang-undang berkaitan kecuaian ibu bapa/penjaga yang mengakibatkan jenayah, kecederaan atau kematian kanak-kanak. Malah, ada dikalangan politikus yang menjadikan isu penguatkuasa yang bersalah kerana menyebabkan kehilangan, kecederaan atau kematian kanak-kanak. Justeru, tidak hairanlah ada orang yang menyalahkan parti pemerintah yang menyebabkan anak jatuh basikal.
Sudahnya, ibu bapa akan terus menerus meletakkan tanggungjawab keselamatan anak-anak sendiri kepada polis dan pasukan keselamatan semata-mata. Walhal mereka yang sebenarnya membawa anak-anak itu ke dunia sekali gus bertanggungjawab terhadap anak-anak mereka sendiri.
No comments:
Post a Comment